Δημήτρης Σακελλάρης
Δικαιούται να έχει άποψη ο πολίτης για θέματα στα οποία δεν είναι ειδικός, αλλά στα οποία, οι αποφάσεις που λαμβάνονται επηρεάζουν άμεσα τη ζωή του; Κοινώς, αν εξαιρέσει κανείς τα εξειδικευμένα επιστημονικά ζητήματα, δικαιούται ο σύγχρονος Έλληνας να έχει άποψη για το κράτος, τη δικαιοσύνη, τα μέσα ενημέρωσης, κάθε μορφή εξουσίας;
Στον «Πρωταγόρα» ο Πλάτωνας το αποδέχεται. Μία κοινωνία πολιτών θα έπρεπε να το θεωρεί αυτονόητο. Η κοινωνία των πελατών στην οποία ζούμε, όχι. Τουλάχιστον οι τηλεοπτικοί δημοσιολογούντες από τους οποίους δεχόμαστε μια καθημερινή πλύση εγκεφάλου.
Δικαιούμαστε να κρίνουμε τους κρίνοντες; Αν διεκδικούμε το ρόλο του πολίτη και όχι του πελάτη, οφείλουμε να κρίνουμε πρωτίστως τους κρίνοντες.
Αν έχουμε την τόλμη να αποδεχτούμε ότι η χώρα μας και ο λαός μας βιώνει μια πρωτοφανή παρακμή, δεν έχουμε μόνο το χρέος να κρίνουμε τους πάντες, αλλά και να προτείνουμε και λύσεις και πρόσωπα, αντικρύζοντας με σκεπτικισμό τις προβαλλόμενες, μιντιακά, περσόνες.
Ας ξεκινήσουμε με τους θεσμούς και δεν αναφέρομαι στην αλήστου μνήμης τρόικα.
Δικαιοσύνη. Υπάρχει; Αποτελεί κοινό κτήμα;
Αν σε μια οργανωμένη πολιτεία απουσιάζει η συγκολλητική ουσία της «Δικαιοσύνης», απουσιάζουν και τα υπόλοιπα. Πρωτίστως οι κανόνες και εν τέλει οι αρχές. Εδώ ευδοκιμεί η παρακμή.
Ποιος θα πειθαρχήσει και σε ποιους κανόνες, αν γνωρίζει ότι δεν εφαρμόζονται οριζόντια; Όταν ο «νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης και οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες σχίζουν το δίχτυ και φεύγουν».
Έτσι μια κοινωνία ολόκληρη, πλέον, γνωρίζει ότι ο επώνυμος βιαστής ή παιδεραστής, ο επώνυμος φοροφυγάς ή ακόμη κι ο δολοφόνος, αρκεί να έχει τις απαραίτητες «πλάτες», θα τη γλυτώσει. Μπορεί και να «παραγραφεί» ή να «αρχειοθετηθεί» το όποιο έγκλημά του.
Τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από μια κοινωνία που διαμορφώνει τη συμπεριφορά της μέσα από τέτοια δεδομένα;
Αυτή η κοινωνία θα εκπροσωπηθεί, σε κάθε μορφής εξουσία, από την ίδια κοιτίδα που γεννά αυτά τα δεδομένα…Αλλά, αυτός είναι ο κόσμος μας, θα σου πουν. Εσύ θα τον αλλάξεις ανόητε;
Έλα μου όμως που ο κόσμος άλλαξε, αν όχι από ονειροπόλους, από έντιμους και ξεροκέφαλους ανθρώπους που δε συμβιβάστηκαν με τη χαβούζα στην οποία διαβιούσαν.
Υπήρξε ένας ανακριτής, τα σκοτεινά χρόνια του δεξιού μετεμφυλιακού παρακράτους που δεν έβαλε νερό στο κρασί του. Δεν συγκάλυψε τη δολοφονία του μεγάλου πολιτικού Γρηγόρη Λαμπράκη. Ως ανακριτής στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Ε.Δ.Α., διεξήγαγε την ανάκριση χωρίς να υποκύψει σε πιέσεις που δέχτηκε από την τότε πολιτική (κυβέρνηση Καραμανλή) και δικαστική (εισαγγελέας Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Κόλλιας) εξουσία.
Ποσώς με ενδιαφέρει αν ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν αριστερός, κεντρώος ή οτιδήποτε άλλο. Ήταν ο άνθρωπος που υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη και τις αρχές του απέναντι στα τέρατα και δε λιγοψύχησε, ούτε συμβιβάστηκε. Και το πλήρωσε. Και ως τέτοιον πρέπει να τον θυμόμαστε.
Και ερχόμαστε στο σήμερα που τα σκάνδαλα βαφτίζονται σκευωρίες, τα θύματα βιασμού «τα ήθελαν και τα έπαθαν», χουλιγκάνοι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι μέχρι να σκοτώσουν κάποιον, όλοι είμαστε ίσοι μεταξύ μας, αλλά πάντα κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Και αναρωτιέσαι νεοέλληνά μου ποιος φταίει.
Εγώ κι εσύ φταίμε. Γιατί αν δεν αποδεχτούμε την ενοχή μας, αλλά και το έγκλημα της σιωπής και της ανοχής μας, δεν θα υπάρξει προκοπή στον τόπο μας. Οι συνθήκες ποτέ δε θα είναι ευνοϊκές, ούτε ώριμες για τη μεγάλη αναγέννηση που χρειάζεται η πατρίδα μας, αν, εμείς οι ίδιοι, δεν ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στην παρακμή και την «ομερτά».
Η Δημοκρατία δεν αποτελεί αφηρημένη έννοια. Είναι το αποτέλεσμα αναρίθμητων προσωπικών θυσιών για να αποτελέσει συλλογικό κτήμα.
Και τότε θα ευημερήσουμε, ως πολίτες, όχι ως πελάτες.
Και αν δεν επιβάλουμε το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ως κανόνα, στην οργανωμένη μας κοινωνία, τότε «αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις».
Κι αυτό, τότε, θα αποτελεί συνειδητή επιλογή μας που δε θα επιτρέπει κροκοδείλια δάκρυα.
Δημήτρης Σακελλάρης, εκπαιδευτικός, μέλος της Κ.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ
Πηγή: https://m.tvxs.gr/
