Ένας άντρας είχε σκαρφαλώσει επάνω σε μια συκιά και έγερνε τα κλαδιά προς το μέρος του για να κόβει τα ώριμα φρούτα, τα οποία έβαζε στο στόμα του και τα μασούσε με τα σκληρά του δόντια. Η καστανιά που το είδε αυτό, κούνησε τα κλαδιά της και αναφώνησε με ένα θορυβώδες θρόισμα: «Αχ! Συκιά! Πόσο λιγότερο προστατευμένη από τη φύση είσαι σε σχέση με μένα. Για δες πώς τα αγαπημένα μου παιδιά είναι παραταγμένα το ένα κοντά στο άλλο, στη σειρά.
Πρώτα είναι ντυμένα με μαλακά περιτυλίγματα επάνω από τα οποία υπάρχει μια σκληρή, αλλά επικαλυμμένη με μαλακή στρώση, φλούδα. Και επειδή η φύση δεν αρκέστηκε σ’ αυτή την προστασία, μας έδωσε επίσης αυτά τα σκληρά και πυκνά αγκάθια για να μην μπορεί το ανθρώπινο χέρι να μας βλάψει». Η συκιά άρχισε να γελά και αφού σταμάτησε είπε: «Ξέρεις καλά ότι ο άνθρωπος διαθέτει τέτοια εφευρετικότητα, που θα βρει τρόπο να σου στερήσει κι εσένα τα παιδιά σου. Αλλά στη δική σου περίπτωση θα το κάνει με πέτρες και βέργες και όταν θα τα έχει ρίξει κάτω, θα τα ποδοπατήσει ή θα τα χτυπήσει με πέτρες ώστε να βγουν από την πανοπλία τους συντριμμένα και ακρωτηριασμένα. Ενώ εμένα με αγγίζει προσεκτικά με τα χέρια του και ποτέ δεν με χειρίζεται με βαναυσότητα όπως εσένα».
ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ, 1452-1519
Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/149604018851241923/
Πηγή: https://www.lecturesbureau.gr/
