Ο άγραφος νόμος στην πολιτική λέει ότι όποτε εμφανίζεται κάποιος που σε γοητεύει και σου λέει μόνον πράγματα με τα οποία συμφωνείς τότε υπάρχει πρόβλημα. Καλό θα είναι να πιστεύεις τον λιγότερο αρεστό. Αυτόν που σε κάνει να σκέφτεσαι. Δεν είναι δυνατόν να σου λένε αυτό που θέλεις να ακούσεις και να περιμένεις ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί αγνοώντας την πραγματικότητα όσο ωραίο περιτύλιγμα και να έχει. Η πραγματικότητα δυστυχώς δεν αλλάζει όσο παραμύθι και να πουληθεί και κυρίως όσο παραμύθι και να «αγοραστεί».
Ας εισχωρήσουμε στα πολιτικά μαγικά τώρα. Ιδιαίτερα δημοφιλής είναι η μέθοδος δημιουργίας από λευκό χαρτί καταστάσεων, ψευτοκρίσεων και φυσικά ισοπεδωτικών διλημμάτων. Ο δημαγωγός εθισμένος στο κατά τον νου του καθήκον, όταν αναλάβει την εξουσία δίνει μεγαλύτερη προτεραιότητα στο να τη διατηρήσει παρά να προχωρήσει στην παραγωγή πολιτικού έργου. Αυτό συμβαίνει διότι το μόνο που γνωρίζει ουσιαστικά είναι να παραπλανά το κοινό και όχι να δουλεύει για αυτό.
Αφού δημιουργεί μια τεχνητή κρίση, τότε προχωρά και στη λύση της. Ένας καλός και δουλεμένος τρόπος είναι μέσω ενός ισχυρού διλήμματος. Συνήθως έτσι φτιάχνεται και ένας εσωτερικός εχθρός διότι είναι εύκολα διαχειρίσιμος και επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο όταν κριθεί απαραίτητο. Έτσι όποιος δεν είναι υπέρ της πλευράς που προτείνει ο δημαγωγός είναι αυτομάτως εναντίων της. Δεν υπάρχει διαφορετική άποψη και άλλη οπτική διότι μέσω αυτού του τεχνάσματος κάθε διαφορετική προσέγγιση είναι με τον αντίπαλο. Εκμηδενίζει ακαριαία με μια απλή κίνηση την αντίθετη άποψη ως εχθρική και με βάση αυτή χτίζει την επιχειρηματολογία του.
Ας περάσουμε στον πατριωτισμό. Εκεί και αν έχουμε πάρτυ το οποίο συνδυάζεται τέλεια και με όλα τα παραπάνω, εάν κριθεί απαραίτητο. Ας πάρουμε μια μόνο εκδοχή, τη δημοφιλέστερη. Ο ενσυνείδητα λαϊκιστής πολιτικός προμελετημένα θα σε χτυπήσει στο φιλότιμο εκμεταλλευόμενος την αγνή φυσιολογική αγάπη για τον τόπο σου. Κάθε πολίτης αγαπά τον τόπο του αφού ζει σε αυτόν και θέλει να τον βλέπει να αναπτύσσεται. Αυτό όμως αφορά τους σκεπτόμενους πολίτες. Αυτός απευθύνεται στη νοοτροπία του όχλου, της ομάδας και της προσκόλλησης στους πολλούς καθώς αυτή δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ανήκεις κάπου και γίνεσαι αυτομάτως σημαντικός.
Έτσι λοιπόν αυτού του είδους ο πολιτικάντης θα παίξει το χαρτί της ομάδας των πατριωτών εμφανιζόμενος ως περισσότερο πατριώτης από άλλους. Θα σπάει ανά διαστήματα η φωνή, θα χρησιμοποιούνται βαρύγδουπες εκφράσεις, ύφος σοβαρό και φωνή λίγο πιο δυνατή από το κανονικό ώστε να επικοινωνεί δύναμη, αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Ακολουθεί τον καλύτερο τρόπο πειθούς για να το κάνουμε λιανά, αφού τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται με ύφος σοβαρό και φωνή σταθερή. Έτσι και εδώ. Στις μέρες μας κάνει και ένα-δυο βίντεο με επική μουσική και όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω και διεκδικεί μια θέση στον «πολιτικό ήλιο».
Εκ των βασικότερων συστατικών των πολιτικών απατεώνων είναι η ευθεία υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού συνολικά, μα πρώτα απ όλα των δικών τους ψηφοφόρων. Όσο πιο απίστευτο τόσο πιο πιστευτό στο τέλος.
Βασική κίνηση είναι η άρνηση όλων των πεπραγμένων τους ως αντιπολίτευση. Με την ευθεία αμφισβήτηση όσων έπραξαν έχουν ως στόχο τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας προκαλώντας πολιτική αμνησία και χτίζοντας ένα νέο προφίλ. Δεν έχει σημασία τι θυμάται ο κόσμος. Σημασία έχει τι του λες τώρα. Αυτό θα πιστέψει. Η ασθενής μνήμη είναι βασικό συστατικό των πολιτών. Γιγαντώνεται εάν το επίπεδο τους είναι χαμηλότερο.
Η επίτευξη γίνεται μέσω της συνεχούς επανάληψης (πες πες κάτι θα μείνει) και της επίθεσης στον αντίπαλο με βασικό επιχείρημα ότι πράττει ενάντια στη χώρα, άσχετα αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δημιουργεί κλίμα, κατάσταση και αυτό μένει στο τέλος. Ουσία έχει τι θα μείνει στο τέλος, όχι τι ισχύει πραγματικά.
Ένας ακόμη μη εξαιρετέος κανόνας είναι η πάση θυσία αποφυγή κάθε πολιτικής κριτικής. Για να αποφύγει την κριτική ο σωστός πολιτικός απατεώνας ενώ ήδη έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικός, βαφτίζει αυθαίρετα την όποια κριτική σε οργανωμένο συμφέρον που τον πολεμά. Δεν υπάρχει ευκολότερο από αυτό. Είναι βούτυρο στο ψωμάκι του δημαγωγού να κατηγορεί κυρίως δημοσιογράφους (αυτοί ρωτούν δημόσια) όταν η κατάσταση δυσκολεύει και δεν υπάρχει πειστική απάντηση. Εάν είναι και μερακλής στήνει και συνέντευξη τύπου στην οποία σίγουρα το 1/3 θα είναι μονόλογος και το υπόλοιπο θα είναι ερωτήσεις στις οποίες θα βρεθεί σίγουρα αυτός που θα τον στριμώξει και όπως είναι φυσικό αυτός θα κατηγορηθεί ευθέως ως ο εντολοδόχος των συμφερόντων. Απλά πράγματα, βατά και αποτελεσματικά. Όταν έρχονται τα δύσκολα σε πολεμούν. Αποτελεσματικός και πειστικός αντιπερισπασμός.
Το αλάτι της συνταγής είναι η υπόσχεση του ανέφικτου, το αγαπημένο σπορ του σωστού δημαγωγού. Αγκαλιάζει όσους αντιδρούν ανεξαρτήτως εάν έχουν δίκιο η άδικο. Το σωστό και το λάθος είναι μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια. Σκοπός είναι να λάβουν υπόσχεση όλοι. Δεν υπάρχει φόβος, το παραμύθι πάλι θα πιάσει. Οι ψηφοφόροι που χρειάζεται για να επικρατήσει δεν είναι πολλοί, παρά τόσοι όσοι για να κάνει διαφορά. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει μόνιμους ψηφοφόρους. Είτε εξαγορασμένους με ρουσφέτι είτε αυτούς που αντιλαμβάνονται τα κόμματα ως ομάδες. Άρα χρειάζονται αυτοί που ψηφίζουν με βάση τις υποσχέσεις και την εικόνα. Όσο πιο ανέφικτες οι υποσχέσεις τόσο πιο παθιασμένοι οι ψηφοφόροι.
Ο πολιτικός καιροσκοπισμός, ο λαϊκισμός και η ενσυνείδητη δημαγωγία είναι από τα αρχαιότερα «επαγγέλματα». Η γιατρειά σε αυτό το καταστροφικό φαινόμενο είναι η περιθωριοποίηση τέτοιων φαινομένων και η ανάδειξη ρεαλιστών λιγότερο αρεστών και κυρίως εντός πραγματικότητας πολιτικών. Αυτοί οι πολιτικοί πάντοτε υπήρχαν αλλά συνήθως αυτοί που επικρατούν είναι οι δημαγωγοί. Αφού η δημαγωγία είναι το όπιο του λαού μαζί με το ποδόσφαιρο.
Ο ρεαλισμός είναι το φάρμακο και όχι το επαναλαμβανόμενο παραμύθι. Για να γλιτώσουμε από αυτούς πρέπει η φράση στα χείλη των νέων ανθρώπων «δεν ασχολούμαι με την πολιτική» να εξαφανιστεί. Ειδάλλως θα μείνουμε στο ίδιο έργο θεατές καταδικασμένοι στη δικτατορία της μετριότητας.
facebook: Xaris Palazis
Πηγή: https://www.o-klooun.com/
