Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μία οικογένεια όπου ένα μέλος της έχει σύνδρομο down. Ποτέ μου δεν μου φάνηκε τρομακτικός ή περίεργος ή χαζός όπως πολλοί μπορεί να λένε πίσω από την πλάτη του καθώς εκείνος διασχίζει τον δρόμο. Αυτός λοιπόν είναι ο θείος μου, ο Παναγιώτης.
Ο Παναγιώτης γεννήθηκε το 1971. Αγαπάει τον Παναθηναϊκό, το καραόκε και τις γιορτές γιατί ο χορός τον κάνει χαρούμενο. Δεν πήγε ποτέ σχολείο. Ή μάλλον πήγε στο νηπιαγωγείο αλλά η γιαγιά μου αποφάσισε να τον σταματήσει γιατί τα άλλα παιδιά τον έβριζαν και τον κορόϊδευαν. Ίσως έτσι είχαν μάθει να κάνουν. Ίσως δεν ήταν έτοιμα να δεχτούν κάποιον ‘διαφορετικό’. Δεν τα κατηγορώ. Όμως ποτέ μου δεν το κατάλαβα.
Η γιαγιά μου, η Γιούλα, είναι μία πολύ δυναμική γυναίκα. Έχασε τον πατέρα της και την αδερφή της μικρή. Μεγάλωσε φτωχικά και αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο, παρόλο που το αγαπούσε όσο τίποτα, για να δουλέψει στα χωράφια. Aκόμα θυμάται απ’έξω ποιήματα από το ανθολόγιο και βουρκώνει που δεν μπόρεσε να συνεχίσει την εκπαίδευση της. Από παιδεία όμως έχει μπόλικη (αυτό είναι που μετράει εξάλλου). Είναι από εκείνες τις γυναίκες που δεν το βάζουν ποτέ κάτω. Μπροστά για την εποχή της, μεγάλωσε τον θείο μου με θάρρος και περηφάνια. Και μέχρι τώρα η μόνη της έγνοια είναι τι θα κάνει το παιδί αν εκείνη φύγει. Ίσως αυτός να είναι εκείνος που της δίνει δύναμη να συνεχίσει να προσπαθεί.
Πάντα θα τον έχω στο μυαλό μου σαν ένα γεμάτο αγάπη παιδί. Που συγκινείται εύκολα, που γελάει δυνατά, που χορεύει χωρίς ντροπή. Μας μεγάλωσε εκείνος. Εμείς πέσαμε θύματα του χρόνου, ωριμάσαμε, εκείνος όμως παρέμεινε για πάντα εκείνο το παιδί. Κάτι σαν τα χαμένα παιδιά στην χώρα του Ποτέ.
Όταν ήμασταν παιδιά πηγαίναμε στη γιαγιά μου με τα ξαδέρφια μου και παίζαμε “σχολείο”. Νομίζαμε ότι ήταν καθήκον μας να μάθουμε στο θείο μου τον κόσμο. Όλα τα σημαντικά. Εμείς ήμασταν οι δάσκαλοι και εκείνος ο μαθητής. Εκτυπώναμε φυλλάδια για να του μάθουμε την αλφαβήτα, ζωγραφίζαμε, παίζαμε μπάσκετ.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι τελικά εκείνος ήταν ο δάσκαλος.
Ο Παναγιώτης μας έμαθε να βλέπουμε πάντα το όμορφο στους ανθρώπους, να ζούμε τη στιγμή, να γελάμε με την καρδιά μας. Μας έμαθε να περπατάμε στο δρόμο περήφανα, να μην κρατάμε κακία , να τραγουδάμε δυνατά, να χορεύουμε σαν να μην κοιτάζει κανείς. Ίσως τελικά αυτά να είναι τα πιο σημαντικά.
Η ύπαρξη του Παναγιώτη στις ζωές μας για εμένα είναι θαύμα.
Όπως λέει και ο Ελύτης :
«…να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.»
Τα παιδιά με αναπηρία υπάρχουν ανάμεσά μας. Νιώθουμε την ανάγκη να τα προστατέψουμε. Τα τοποθετούμε προσεκτικά και αθόρυβα σε γυάλινα σπίτια και τα κρύβουμε κάτω από το κρεβάτι μας, μέσα στις ντουλάπες των δωματίων μας μαζί με εκείνα τα κουτιά παπουτσιών που κρύβουν μέσα τους ξεχασμένα εισιτήρια από κάποιο θερινό. Και όλα αυτά για να μην ακούσουν τις φωνές. Όμως ξεχνάμε ότι εκείνες οι φωνές δεν θα έπρεπε εξ’αρχής να υπάρχουν. Όχι, δεν πρέπει να προετοιμάσουμε τα παιδιά εκείνα για τον κόσμο. Ο κόσμος πρέπει να προετοιμαστεί για εκείνα. Μένω να αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα αφήνουμε το μίσος να κυριαρχεί. Ο στιγματισμός των ατόμων με αναπηρία τόσο στο σχολικό περιβάλλον όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο οφείλει να σταματήσει. Να αντικατασταθεί από κατανοήση και αποδοχή μέσω της ουσιαστικής συνύπαρξης. Ένα σχολείο για όλους. Μία κοινωνία πραγματικά ισότιμη με αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα στη μόρφωση, στην εργασία, στη ζωή. Οι άνθρωποι, έρμαια του εαυτού μας, κλείνουμε τα αυτιά μας και βυθιζόμαστε στο μικρόκοσμό μας. Νιώθουμε μόνοι και λυπόμαστε επείδη κανένας δεν μπορεί να μας καταλάβει. Ίσως πρέπει οι ίδιοι να μάθουμε να ακούμε. Πρώτα τους εαυτούς μας, μετά τους άλλους. Η ενσυναίσθηση είναι το όπλο μας ενάντια στην ματαιότητα του είναι που μας στοιχειώνει. Καθένας από εμάς έχει τη δική του ξεχωριστή δύναμη. Μέσω του σεβασμού και της αγάπης αυτή η δύναμη ενισχύεται. Και που ξέρεις; Ίσως μπορέσουμε μαζί να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Ακόμα και αν δεν το καταφέρουμε ποτέ, θα μείνουμε στην ιστορία ως ονειροπόλοι.
Αυτό το άρθρο είναι φόρος τιμής για τους ανθρώπους που μεγαλώνουν άτομα με αναπηρίες. Και για όλους εκείνους τους όμορφους ανθρώπους που κάνουν τις ζωές μας λίγο πιο φωτεινές.
Πηγή: https://itravelpoetry.com/
