Κατερίνα Τζωρτζακάκη
Τα περισσότερα διαμερίσματα δεν είναι μεγάλα και πλέον υπάρχει τρομερή εξουθένωση λόγω έλλειψης προσωπικού χώρου τόσο για τα παιδιά και τους εφήβους όσο και για τους γονείς.
Πολλές οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.
Η ψυχική πίεση είναι τεράστια τόσο για τους γονείς όσο και για τους εκπαιδευτικούς που καλούνται να δουλέψουν σε πρωτόγνωρες συνθήκες.
Η τηλεκπαίδευση έχει κάποια θετικά.
Τα παιδιά έχουν έστω και αυτήν την επαφή με τους δασκάλους και τους συμμαθητές τους και συνεχίζουν με κάποιο τρόπο να μαθαίνουν.
Τα παιδιά χρειάζεται να έχουν κάποιο πρόγραμμα και να έχουμε κάποιες απαιτήσεις από αυτά για να μην αφεθούν στο χάος που επικρατεί αυτή τη στιγμή σε όλον τον πλανήτη.
Όμως οι απαιτήσεις μας δεν πρέπει να επαναπροσδιοριστούν; Και δεν πρέπει να υπάρξουν άλλοι στόχοι που να αφορούν στο πώς θα ενισχύσουμε την ψυχική τους ανθεκτικότητα;
Επίσης, είναι τραγικό να θεωρείται πως επειδή φτιάχτηκε μια πλατφόρμα που αντικαθιστά το σχολείο, δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο με τα παιδιά, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς.
Αυτή η πλατφόρμα μακροχρόνια δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση αληθινές συνθήκες μάθησης.
Η αληθινή μάθηση χρειάζεται ανθρώπινη επαφή και χαρά.
Επίσης, ο μαθητής χρειάζεται να τοποθετείται ο ίδιος απέναντι στο σχολείο και απέναντι στους δασκάλους του.
Χρειάζεται να έχει αίσθηση της ευθύνης του, να μπορεί να αποτυγχάνει και να μαθαίνει από τα λάθη του.
Όλη αυτήν την περίοδο οι γονείς γίνονται όχι μόνο δάσκαλοι αλλά και επιτηρητές της σχολικής διαδικασίας. Αυτή είναι μια τεράστια παλινδρόμηση για τα παιδιά.
Το σχολείο είναι ο χώρος που θα πάρει τα παιδιά από την αγκαλιά της μαμάς τους και θα τα προπονήσει ώστε να ζήσουν στην κοινωνία ως αυτόνομοι και χρήσιμοι πολίτες.
Τα παιδιά χρειάζεται να έχουν τα δικά τους κίνητρα και όχι απλώς να υπακούν τις εντολές των γονιών τους.
Τα παιδιά χρειάζονται χώρο εκτός της οικογένειας και εκτός του γονεϊκού ελέγχου γιατί μόνο έτσι θα μάθουν να αυτορρυθμίζονται και να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της ζωής.
Στην ελληνική κοινωνία είχαμε έτσι κι αλλιώς μεγάλη δυσκολία στην αυτονόμηση των παιδιών και των εφήβων.
Αναρωτιέμαι πού θα οδηγήσει μια εποχή, στην οποία ακούς πως κάποιοι γονείς λύνουν τα διαγωνίσματα των παιδιών τους στην τηλεκπαίδευση.
Ακόμη και σήμερα λοιπόν που όλα γύρω μας καταρρέουν, έχει τόση σημασία ο βαθμός που θα πούμε πως πήρε το παιδί μας;
Πώς θα τολμήσουν αυτά τα παιδιά αύριο να εργαστούν και να εκτεθούν, να κάνουν σχέση, να νιώσουν πως μπορούν να πατήσουν στα πόδια τους;
Φυσικά όταν υπάρχει κίνδυνος για κατάρρευση του συστήματος υγείας όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Θα συμφωνήσω. Όμως δεν επιτρέπεται να αφήσουμε την ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων να εκτροχιαστεί.
Χρειάζεται να παρθούν ουσιαστικά μέτρα, όπως για παράδειγμα μείωση της ύλης σε όλες τις τάξεις.
Δεν είναι δυνατόν υπό αυτές τις συνθήκες να αναμένεται τα παιδιά να μάθουν τα ίδια πράγματα που θα μάθαιναν αν ήταν στο σχολείο.
Χρειάζεται να ασχοληθούν με το σχολείο ειδικοί ψυχικής υγείας με στόχο την ψυχική ενδυνάμωση παιδιών και εφήβων σε αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες.
Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί πρέπει επίσης να υποστηριχθούν για να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τις δοκιμασίες που βιώνουν αυτή τη στιγμή που είναι κλειστά τα σχολεία.
Αν κάτι χρειάζεται να κρατήσουμε ζωντανό αυτή τη στιγμή που όλα γύρω μας βουλιάζουν μέσα στην κατάθλιψη είναι η χαρά και η ψυχική υγεία των παιδιών.
Δεν είναι τα διπλώματα αγγλικών, ούτε τα μαθησιακά επιτεύγματα που θα εξασφαλίσουν το μέλλον τους.
Το μέλλον είναι πιο αβέβαιο από ποτέ. Δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει η πανδημία και ούτε μπορούμε να φανταστούμε πως θα είναι ο κόσμος σε πέντε ή δέκα χρόνια.
Ένας άνθρωπος με ψυχική υγεία όμως μπορεί να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος σε κάθε συνθήκη.
Αν κάτι οφείλουμε τώρα να δώσουμε στα παιδιά, είναι δύναμη ώστε να μην τραυματιστούν από μια εποχή πρωτοφανή, από μια εποχή χωρίς χαμόγελα και χωρίς ανθρώπινη επαφή.
Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr/
