Του Χρήστου ΧωμενίδηΑπό τα ευρήματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, το πιο αξιοσημείωτο δεν είναι η φθορά της κυβέρνησης, η οποία διατηρεί εντούτοις απόσταση μεγάλης ασφαλείας από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ούτε πως για τους περισσότερους ερωτώμενους το ΚΙΝΑΛ εκφράζει τη σοσιαλδημοκρατία – ό,τι και αν σημαίνει η λέξη στην Ελλάδα του 2021. Ούτε βεβαίως η κόπωση των πολιτών μετά από δεκατρείς ήδη μήνες πανδημίας και οι φόβοι τους για την επόμενη μέρα. Αλλά η αποστασιοποίηση –πείτε την και αποξένωση– των νέων.
Οι ηλικίες 17-34 αποδοκιμάζουν σε υψηλά ποσοστά τη Νέα Δημοκρατία. Δίχως ωστόσο να ταυτίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάποιο μικρότερο κόμμα του κοινοβουλίου. Είναι πολιτικά μετέωροι, απορριπτικοί, μπλαζέ προς τις παρατάξεις και τις ηγεσίες τους. Αυτό θορυβεί –έως τρομάζει– πολλούς δημοσιολογούντες. "Τι μάς επιφυλάσσουν οι νέοι;" κρούουν κώδωνα κινδύνου. "Θα ενισχύσουν μήπως τα άκρα; Θα αιμοδοτήσουν μορφώματα τής εξτρεμιστικής Αριστεράς ή Δεξιάς; Γιατί δεν μένουν με τίποτα ευχαριστημένοι; –γιατί αρνούνται να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα των περιστάσεων και των διακυβευμάτων και να τοποθετηθούν καθώς πρέπει; Και όταν οι ώριμες ηλικίες των σημερινών εξηντάρηδων, εβδομηντάρηδων, ογδοντάρηδων πάρουν την άγουσα γιά τα θυμαράκια, σε τίνων χέρια θα παραδώσουν την πατρίδα;"
Η αποστασιοποίηση των πιο νέων, η "αρνητικότητά" τους είναι που κάνει εμένα χαρούμενο. Αισιόδοξο για το μέλλον. Και ας φρονώ ότι εντάσσοντας έναν σχεδόν τριανταπεντάρη στην ίδια ηλικιακή ομάδα με έναν δεκαεφτάρη, τον θεωρείς καθηλωμένο σε μια μπαγιάτικη εφηβεία. Προστατευόμενο –οικονομικά τουλάχιστον– από τους γονείς του...
Υποτεθείσθω ότι έχετε μια θυγατέρα, έναν γιό στις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Στα πρώτα έτη μιάς ανώτερης/ανώτατης σχολής. Τι θα περιμένατε; –τι θα θεωρούσατε υγιές; Να ακούει την ίδια μουσική με εσάς; Να έχετε κοινά διαβάσματα, κοινές κινηματογραφικές προτιμήσεις; Να ακολουθεί τα χνάρια σας; Να φιλοδοξεί –Θεός φυλάξοι– να ικανοποιήσει τα δικά σας απωθημένα, να πάρει εκδίκηση για τις δικές σας απογοητεύσεις ή και ταπεινώσεις από τη ζωή;
Πολιτικά μιλώντας, θα καμαρώνατε άραγε τα βλαστάρια σας εάν θαύμαζαν τον "αψύ Σφακιανό", ο οποίος εμπορεύεται ληγμένο εμφύλιο, κόπτεται να εντάξει μεταθανατίως στον ΣΥΡΙΖΑ τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη; Εάν χειροκροτούσαν αντιθέτως την κατασταλτική πολιτική του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη; Θυμάστε τον εαυτό σας σε εκείνες τις ηλικίες;
Εγώ τουλάχιστον, στα δεκάξι και στα είκοσί μου, βδελυσσόμουν τα ΜΑΤ. Και ας είχα διαβάσει την περίφημη φράση του Πιέρ Πάολο Παζολίνι ότι μεταξύ των "βουτυρομπεμπέδων" φοιτητών και των αστυνομικών που προέρχονται από φτωχές οικογένειες παίρνει το μέρος των αστυνομικών... "Καλώς τα τα παιδάκια με τα ροπαλάκια, που τρεις κι εξήντα παίρνουν και τον κόσμο δέρνουν!" τραγουδούσαμε όποτε τους βλέπαμε να εμφανίζονται στην Πλατεία Εξαρχείων, χτυπώντας ρυθμικά με τα γκλομπ τις πλαστικές ασπίδες τους.
Εάν ήμουν σήμερα δεκάξι ή είκοσι, σίγουρα θα σύχναζα σε κάποια κατάληψη. Θα επιχειρηματολογούσα υπέρ της κοινοβιακής ζωής και της ελευθεριακότητας. Θα υπερασπιζόμουν τον "αυτόνομο χώρο" από τυχόν πολιορκία της αστυνομίας. Εξίσου καχύποπτος απέναντι στη Δεξιά του νόμου και της τάξης και απέναντι στην πουριτανική Αριστερά τού ΚΚΕ. Κι ακόμα περισσότερο απέναντι στη λαϊκίστικη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ένΟιωθα βαθιά αλληλέγγυος προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αντίθετος σε κάθε έλεγχο των συνόρων.
Θα χλεύαζα ασφαλώς όσους συνομηλίκούς μου παρίσταναν τους μικρούς κύριους και τις μικρές κυρίες, βιάζονταν να φορέσουν κοστούμια και ψηλοτάκουνα, όμνυαν στις σταρτ-απ και ονειρεύονταν να προσληφθούν σε κάποια πολυεθνική εταιρεία ή οργανισμό, κατά προτίμηση στις Βρυξέλλες.
Ακόμα και ο Κυριάκος Πιερρακάκης, ό,τι πιο προχωρημένο στη σημερινή τάξη πραγμάτων, θα μού φαινόταν ήδη παλιός. Γιατί; Διότι θα μάς χώριζε μία γενιά! Κατά τον ίδιο τρόπο που στη δεκαετία του 1920, οι ανήσυχοι νέοι έβρισκαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο αφόρητα συντηρητικό.
Εάν στα δεκάξι δεν είσαι εξεγερμένος, δεν έχεις καρδιά. Εάν στα πενήντα δεν είσαι ψύχραιμος, δεν έχεις μυαλό. Παραλλάσσω τη φράση που αποδίδεται πότε στον Τζορτζ Μπέρναρ Σόου, πότε στον Ουίνστον Τσώρτσιλ και το δηλώνω ευθαρσώς: βασικός λόγος για τον οποίον υποστηρίζω κριτικά την παρούσα κυβέρνηση είναι για να έχουν περιθώριο οι πιτσιρικάδες να την πετροβολούν. Κρατώντας εμείς τα μπόσικα, λειτουργώντας ως αλεξικέραυνα, τούς δίνουμε το περιθώριο να ζήσουν τα άγρια νιάτα τους. Να πειραματιστούν. Να ανατρέψουν ό,τι ανατρέπεται. Και ας φάνε τα μούτρα τους…
Το μακρινό (; ) 1994, ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Μην Πετάξεις Τίποτα". Εκεί υπήρχε ένα τραγούδι το οποίο παραμένει εντελώς επίκαιρο. Αποδεικνύεται δηλαδή κλασσικό. Έχει τίτλο "Ο Μικρός Μονομάχος".
"… Δεκαπέντε χρονών τί είναι αυτό το κοινό που μού κρύβετε;
Μού τη σπάνε αράδα
θεολόγου στριμάδα, λυκειάρχου προβοσκίς
κι η φιλόλογος ψωνάρα του Μεγάρου Μουσικής
οι εξάρσεις του εθνικού μας βίου
κι προγυμναστής του φρονιστηρίου
όλος πιτυρίδα, μούσι και τσαντάκι
ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη…
Ορμάει με το μπουφάν του, βροντάει την μπασκέτα του,
Λυσσασμένος για φως!"
Ακούστε το τραγούδι, ξανακούστε το. Και προστατέψτε ως κόρην οφθαλμού –διακριτικά όπως οφείλετε, από απόσταση– τούς Μικρούς Μονομάχους μας.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Πηγή: https://www.capital.gr/
