Μια φορά κι έναν καιρό… η μαγική φράση- κλειδί που ξεκλειδώνει το σπήλαιο των θαυμάτων…
Άνοιξε σουσάμι και πασπάλισε τα όνειρά μου με ελπίδα και παρηγοριά. Γιατί παραμύθια σημαίνει παραμυθία, που πάει να πει παρηγοριά, μαγικό ελιξίριο που ταξιδεύει θαρραλέα μες στο χρόνο, μεταμορφώνεται από τόπο σε τόπο χωρίς να αλλοιώνεται. Χορεύει ανερυθρίαστα μεταξύ χθόνιου και υποχθόνιου κόσμου, τολμά το ασύλληπτο, το απαγορευμένο, αυτό που κανείς ως τώρα δεν έχει πετύχει… Χαρίζει απλόχερα σε όλους το πιο πολύτιμο δώρο: την αγάπη για τη ζωή!
Το λαϊκό παραμύθι, είναι λόγος απλός, μα συνάμα μαγικός. Μιλά με λόγια καθημερινά, ντοπιολαλιές γιαγιάδων, περιπλανώμενων παραμυθάδων. Λόγος σοφός που κουβαλά μυστικά αιώνων και μιλά βαθιά μες στην ψυχή μας.
Κι αν σήμερα συχνά νομίζουμε πως τα παραμύθια φτιάχτηκαν για τα μικρά παιδιά, έρχονται οι σύγχρονοι παραμυθάδες να μας διαψεύσουν. Με ένα ζεστό, φιλόξενο «κοπιάστε! Να πούμε ψέματα, να πούμε αλήθεια, να πούμε παραμύθια…», μας καλούν να ψαχουλέψουμε βαθιά μες στην καρδιά μας μέσα από σύμβολα αθάνατα και να βρούμε τον αληθινό εαυτό μας. Μας λένε να μη φοβόμαστε την αλλαγή, τη μεταμόρφωση, το θάνατο… Όλες οι δοκιμασίες οδηγούν στην ενηλικίωση, στη ζωή!
Κι αν κάποιοι δεν έχουν βιώσει ακόμη την εμπειρία της αφήγησης μιας ιστορίας, ενός μαγικού παραμυθιού ή διστάζουν να αφεθούν στη μαγεία της κόκκινης κλωστής δεμένης, να θυμίσω τα λόγια του Χαραντί, Άραβα Αφηγητή, που είπε πως τα παραμύθια δεν φτιάχτηκαν για να κοιμίζουν τα μικρά, αλλά για να αφυπνίζουν τους μεγάλους.
Κλείνοντας τις σημερινές μου σκέψεις, και θέλοντας από καρδιάς να καλωσορίσω το νέο, φιλόδοξο εγχείρημα της ομάδας TEDx στον κόσμο των παραμυθιών, θα ήθελα να μοιραστώ ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια, που γενναιόδωρα με παρηγορεί σε δύσκολους καιρούς και σοφά με νουθετεί και με συγκρατεί σε περιόδους ευτυχίας…
"Κάποτε ένας φτωχός γέροντας ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό. Κι όμως, τον γέρο αυτό και βασιλιάδες ακόμη τον ζηλεύαν, γιατί είχε ένα όμορφο άσπρο άλογο. Πολλοί πλούσιοι άρχοντες θέλανε να το αγοράσουν, όσο ακριβά κι αν το πουλούσε, μα ο γέρος δεν το πουλούσε ποτέ.
Ένα πρωινό, το άλογο έφυγε από το στάβλο. Όλο το χωριό μαζεύτηκε και οι άνθρωποι του λέγαν: «Ξεροκέφαλε γέροντα, είδες τι έπαθες για να μη θες να το πουλήσεις; Τι ατυχία!» Ο γέρος τους είπε: «Μα, απλώς το άλογο δεν είναι στο στάβλο. Τύχη ή ατυχία, δεν το ξέρω, θα το δείξει η ζωή.»
Δεν περάσαν πολλές μέρες και ένα δειλινό το άλογο γύρισε. Δεν το είχε κλέψει κανείς, παρά είχε φύγει μόνο του. Και όχι μόνο γύρισε, αλλά έφερε μαζί του και άλλα άγρια άλογα. Πάλι μαζεύτηκε όλο το χωριό και του είπε: «Κοίτα που είχες δίκιο. Πράγματι ήταν μεγάλη τύχη!». Ο γέρος τότε τους είπε: «Απλώς, το άλογο γύρισε. Τύχη ή ατυχία, δεν το ξέρω, θα το δείξει η ζωή.»
Αυτός ο φτωχός γέρος είχε ένα γιο, ο οποίος άρχισε να προπονεί τα άγρια άλογα. Μα ξάφνου πέφτει από το άλογο και σπάει τα πόδια του. Πάλι μαζεύτηκε όλο το χωριό και είπε : «Ο μοναχογιός σου δεν μπορεί πια να περπατήσει. Ποιος θα σου σταθεί στα γεράματα; Τι ατυχία, γέρο!» Ο γέρος απάντησε: «Μα, απλώς ο γιος μου έσπασε τα πόδια του. Τύχη ή ατυχία, δεν το ξέρω, θα το δείξει η ζωή.»
Κάποτε ξέσπασε πόλεμος στη χώρα. Όλοι οι νέοι άντρες του χωριού αναγκάστηκαν να πάνε στο στρατό. Μόνο ο γιος του γέροντα έμεινε πίσω, επειδή είχε τα πόδια σπασμένα. Όλο το χωριό γέμισε από θρήνους, μια κι όλοι ξέραν πως πολλοί νέοι δε θα γυρνούσαν πίσω. Όλοι στο χωριό είπαν στο γέροντα: «Είχες δίκιο. Τι μεγάλη τύχη!». Ο γέροντας τότε τους απάντησε: «Δεν σταματάτε πια να κρίνετε; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι πήραν τους γιους σας στο στρατό και το δικό μου δεν τον πήρανε. Τύχη ή ατυχία, δεν το ξέρω, θα το δείξει μονάχα η ζωή.»
Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
Είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
Δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
Γιατί είναι αμίλητη και προχωράει.
Σεφέρης, Γ. Τελευταίος Σταθμός,
Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’
Αγγελική Σταματακοπούλου
Δασκάλα και αφηγήτρια παραμυθιών
http://www.livecraftilyeverafter.gr
Πηγή: https://www.tedxkidsilissos.com
