ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ
Αντίστροφη μέτρηση. Λίγες μέρες έμειναν. Μου έχει λείψει το νησί. Ηταν, είναι και θα είναι η μήτρα στην οποία πάντα θα θέλω να επιστρέφω. Την ασφάλειά του αποζητώ ολοένα και περισσότερο. Γεμίζω το βαλιτσάκι μου. Να μην ξεχάσω να πάρω μαζί μου το στικάκι με τις αγαπημένες μου μουσικές, το σωστό αντηλιακό, εκείνο το βιβλίο που άφησα στη μέση από τις μέρες της καραντίνας και το δώρο του μπαμπά.
Δεν θα τον αγκαλιάσω κι ας το θέλω τόσο – για να τον προστατεύσω. Κι αν κουβαλάω τον ιό; Κι αν έχω μολυνθεί αλλά είμαι ασυμπτωματική; Ογδόντα ενός ετών είναι, πώς μπορώ να παίξω την υγεία του κορώνα-γράμματα; Το ίδιο μου έλεγε τις προάλλες μια φίλη, η Ελιά: «Από τον Φεβρουάριο δεν έχω μπορέσει να κάνω ούτε μια αγκαλιά στη μητέρα μου. Είμαι μοναχοκόρη, άλλον δεν έχει στον κόσμο. Τη βλέπω σχεδόν καθημερινά, της λέω πόσο την αγαπώ, αλλά τη ζεστασιά του αγγίγματος τη στερούμαστε και οι δύο. Και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα»...
Οι νεκροί από COVID-19 σε όλο τον κόσμο μόλις ξεπέρασαν τις 650.000. Από το πρωί που είδα στο ενημερωτικό δελτίο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αυτόν τον αριθμό, τον κλωθογυρίζω στο μυαλό μου. Εξακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη μάχη με τον κορωνοϊό: όσοι είναι οι κάτοικοι του Ελσίνκι, της Γένοβας, της Στουτγάρδης, της Λυών και –για να μην πάμε μακριά– της Κρήτης.
Σκέφτομαι την Κρήτη ακατοίκητη. Τις πόλεις και τα χωριά άδεια, τους δρόμους ερημωμένους, τις εξοχές επίσης. Την απόκοσμη ησυχία που θα επικρατεί παντού. Μια τέτοια (υποθετική και απευκταία) εικόνα κάνει την απώλεια υπαρκτή, υπολογίσιμη, και τοποθετεί την πανδημία στις αληθινές της διαστάσεις.
Ο κορωνοϊός είναι εδώ, αόρατος, ίσως δίπλα μας (κι εμείς προς το παρόν άοπλοι, χωρίς εμβόλιο, χωρίς αποτελεσματικό ειδικό φάρμακο). Μας στερεί τις βεβαιότητές μας. Διαταράσσει την καθημερινότητά μας. Μας γεμίζει άγχος και ανασφάλεια. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τον άκρατο ανορθολογισμό όσων δυσανασχετούν με τις μάσκες και επιμένουν να διασπείρουν θεωρίες συνωμοσίας. Όσων δεν κατανοούν ότι η μοίρα μας είναι δεμένη με την ετερότητα: η υγεία και η ζωή καθενός από εμάς εξαρτάται από την υγεία και τη ζωή των γύρω του.
H επιδημία της επιθετικής βλακείας συναγωνίζεται σε επικινδυνότητα την επιδημία του ίδιου του ιού. Πώς θα κυλήσει ο Αύγουστος; Πώς θα μας βρει το φθινόπωρο; Παίρνω βαθιά ανάσα. Και τρέχω να βάλω στη βαλίτσα μου μάσκες και αντισηπτικά...
Πηγή: https://www.kathimerini.gr
