Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μου λείπουν οι ξένοιαστες Κυριακές…
Εκείνες οι παλιές, οι αθώες, οι… μυρωδάτες.
Που το σπίτι μύριζε φαγητό — σωστό φαγητό, από ανθρώπους που ξέρανε να βάλουν αλάτι χωρίς να συμβουλευτούν TikTok και Πετρετζίκη.
Κυριακές που το μεγαλύτερο επίτευγμα της ημέρας ήταν να μην σηκωθώ από το κρεβάτι. Να γυρίσω πλευρό, να τραβήξω κουβέρτα και να κάνω πως κοιμάμαι… για να μην με βάλουν να στρώσω τραπέζι.
Τέτοια στρατηγικά μυαλά είχαμε — απ’ τα μικρά.
Και το επίσημο ένδυμα μέχρι το μεσημέρι που θα γέμιζε το σπίτι κόσμο; Πιτζάμα.
Πιτζάμα με σχέδια, όχι αυτά τα «matching sets» της ενηλικίωσης που τα λέμε και… “loungewear” για να δικαιολογούμε ότι δεν αντέχουμε το τζιν.
Καναπές, παιδικά, ψωμί με μερέντα και milko που είχε τόσο ζάχαρη, που αν το έπινες σήμερα θα σου έστελνε μήνυμα το πάγκρεας, «σοβαρέψου».
Και μετά εκείνοι που τότε όριζε η ζωή ως οικογένεια, μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι.. και να μην ξέρεις ποτέ από πού ξεκίνησε πάλι ο καβγάς της Κυριακής!
Για αθλητικά, όχι.. αν για κάτι παραμένω περήφανη στην οικογένειά μου, δεν είχαμε Ολυμπιακούς.. για πολιτικά; Πιθανόν..
Ευτυχώς αυτό πέρναγε πριν βγουν τα γλυκά στο τραπέζι..
Εκείνες οι πάστες οι παλιές.. ποντικάκι, αμυγδάλου, νουγκατίνα και τάρτα με φρούτα, από το Μικέ από την μια.. προφιτερόλ από το Pallet από την άλλη..
Και μετά… εκείνος ο κόμπος στο στομάχι το απόγευμα.
Η γνωστή, ιερή τελετουργία της μελαγχολίας της Κυριακής, πριν προλάβει να την ονομάσει το marketing, Sunday Scaries.
Άγχος μάθαμε μετά πως ήταν αυτός ο κόμπος..
Όχι από deadlines, λογαριασμούς, προβλήματα, «να φωνάξω επιτέλους τον υδραυλικό», «να τσεκάρω mail»..
Όχι. Το άγχος ήταν..
Χημεία ή Φυσική αύριο;
Και θα με σηκώσει;
Και ποιος κατάλαβε ποτέ γιατί το νερό εξατμίζεται ακριβώς ετσι..
(Ακόμα περιμένω απάντηση. Και όχι, το Google δεν με έπεισε.)
Τότε που η ζωή ήταν πιο απλή.
Πιο αθώα.
Πιο… μερέντα.
Σήμερα οι Κυριακές μοιάζουν λίγο πιο σιωπηλές, λίγο πιο ενήλικες, λίγο πιο «μαγείρεψε, μάζεψε, οργανώσου, ζήσε».
Και κάπου εκεί μέσα, το παιδί που ήμασταν ψάχνει ξανά μια πιτζάμα, ένα ζεστό σπίτι, μια κουζίνα που μυρίζει χωρίς να έχουμε κάνει τίποτα εμείς, μια δικαιολογία να μην στρώσουμε τραπέζι.
Και θα σου πω κάτι;
Μπορεί να μεγαλώσαμε…
Αλλά αν βρεις μια Κυριακή που να χωράει λίγο παιδικό, λίγο καναπέ, λίγη μερέντα και καμιά Φυσική… κράτα την σφιχτά.
Είναι απ’ τις καλές.
ΥΓ. Πάω να μαγειρέψω που λες.. σε λίγο έρχεται η οικογένειά ΜΟΥ κι είναι ώρα να γεμίσω το σπίτι μυρωδιές… αλλά δεν θα στρώσω τραπέζι!
Σχετικά Άρθρα
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Κουβαλάω μέσα μου τη θάλασσα, τον έρωτα, τη ζωή και τις ιστορίες των ανθρώπων. Γράφω για όσα δεν λέγονται εύκολα. Για τις σιωπές που βαραίνουν και για τις αλήθειες που χρειάζονται τόλμη για να ειπωθούν. Κάποτε, σε μια άλλη ζωή, σπούδασα Οικονομικά και εργάστηκα στη Ναυτιλία. Μέχρι που κατάλαβα πως μια “ασφαλής” ζωή δεν είναι πάντα ζωή. Κι έτσι, άφησα τα πάντα πίσω και ξεκίνησα από την αρχή – αυτή τη φορά με λέξεις, πάθος και επιλογή. Αν με ρωτήσεις «Ποια είσαι;», θα σου απαντήσω: Είμαι οι άνθρωποί μου, τα παιδιά μου, οι θάλασσές μου, τα λάθη μου και οι ιστορίες μου. Και κάθε μέρα, ξαναγράφω τον εαυτό μου… με αλήθεια.
Πηγή: https://lovenmore.gr/
