Δεν υπήρχαν γιατροί. Όταν έλεγαν πως τις είχε δαγκώσει ταραντούλα, έπαιζαν μουσική και χόρευαν τρεις μέρες μέχρι να καταρρεύσουν.
Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός
Στην Κάτω Ιταλία, όταν μια γυναίκα έπεφτε σε κρίση, έλεγαν πως την είχε δαγκώσει η ταραντούλα. Δεν ήταν κυριολεκτικοί. Δεν τους ένοιαζε αν υπήρξε ποτέ τσίμπημα. Αυτό που μετρούσε ήταν η εξήγηση. Η γυναίκα έβραζε, φώναζε, είχε τρέμουλο, πανικό, κατάρρευση. Και τότε ερχόταν η μουσική.
Ο ταραντισμός ήταν κοινωνικό ξέσπασμα ντυμένο σαν ασθένεια. Η γυναίκα που δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τον πόνο, τη φτώχεια, τη μοναξιά ή τη σιωπή, έπεφτε κάτω και έλεγαν: την τσίμπησε. Και τότε ξεκινούσε η τελετή. Μια ομάδα οργανοπαικτών με ντέφια και βιολιά, με τύμπανα και ρυθμούς που άλλαζαν, έπαιζε ασταμάτητα μέσα στο σπίτι της.
Το κάθε μοτίβο ήταν συντονισμένο με το είδος της αράχνης – αν ήταν μαύρη, πράσινη, ή με κόκκινα πόδια. Το δηλητήριο, έλεγαν, ανταποκρινόταν μόνο σε συγκεκριμένη μελωδία. Και μόνο τότε το σώμα ξεκινούσε να κουνιέται, να στριφογυρνάει, να σέρνεται, να σηκώνεται, να τρέμει. Η γυναίκα χόρευε μέχρι εξάντλησης. Για ώρες. Για μέρες. Συχνά, για τρεις συνεχόμενες μέρες. Χωρίς ύπνο. Χωρίς φαγητό. Μέχρι να σωριαστεί. Μόνο τότε πίστευαν πως είχε γιατρευτεί.
Ήταν κυρίως γυναίκες. Οι άνδρες σπάνια παρίσταναν τον «ταραντισμένο». Στην πατριαρχική κοινωνία του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, η γυναίκα δεν είχε δικαίωμα να φωνάξει, να ξεσπάσει, να παραπονεθεί. Εκτός αν ήταν τσιμπημένη. Και τότε όλα επιτρέπονταν. Ούρλιαζε, ιδρωκοπούσε, πετούσε ρούχα, βίωνε την έκσταση. Όλα αυτά με την προστατευτική ομπρέλα της παράδοσης. Ήταν “άρρωστη”.
Ο χορός λέγεται pizzica. Σημαίνει «δάγκωμα». Έγινε γνωστός σε όλη την Απουλία και ειδικά στα ελληνόφωνα χωριά του Σαλέντο. Οι γυναίκες χτυπούσαν ρυθμικά τα ντέφια, άλλες έπαιζαν βιολί ή κιθάρα. Κάποιες φορές δύο γυναίκες χόρευαν μαζί. Άλλες φορές, δύο άνδρες έκαναν χορευτική μονομαχία, με μαχαίρια ή με νοητές απειλές. Όλα ήταν κομμάτι της τελετής.
Το φαινόμενο διατηρήθηκε μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι τελευταίες ταραντισμένες εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Μετά, όλα έγιναν ανάμνηση. Το φολκλόρ παρέμεινε, αλλά το πραγματικό πάθος, ο ιδρώτας, το τρέμουλο, η κατάρρευση χάθηκαν. Τη θέση τους πήραν τα φεστιβάλ, οι σκηνές, τα τουριστικά θέατρα. Αλλά για εκείνες τις γυναίκες, τότε, ήταν αληθινό. Ήταν η μόνη τους λύτρωση.
Ο χορός, ο ήχος, η κίνηση, το παραλήρημα. Μια κοινωνία που επέτρεπε την έκρηξη, μόνο όταν παρουσιαζόταν σαν τσίμπημα. Και τότε, χόρευαν σαν τρελές για τρεις μέρες. Μέχρι να πέσουν κάτω. Και να σωθούν.
Πηγή: https://www.sportime.gr/extratime/elegan-pos-tis-dagkose-tarantoula-chorevan-san-treles-gia-tris-meres-mechri-na-pesoun-kato/
