Να, λοιπόν, που ήρθε και το “Μετά το Πάσχα”. Και τώρα τι να κάνουμε;
Να βάλουμε τα κεφάλια μέσα και να κοιτάξουμε τα μέσα μας και τους γύρω από μας και να κοιταχτούμε στα μάτια και να προσπαθήσουμε μπούμε στη θέση των άλλων, που ενίοτε δεν είναι η πιο αναπαυτική στον κόσμο.
Και να πάψουμε να μαλώνουμε για “την κατσίκα του γείτονα”, γιατί μας αφορά άμεσα, μας καίει και μας τσουρουφλάει αν ψοφήσει η καημένη η κατσίκα. Και πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι όσα κάνουμε στους άλλους θα γυρίσουν πάνω μας, γατί -χωρίς να μπορώ με ασφάλεια να προσδιορίσω το σημείο- κάποιος κάθεται κάπου στο σύμπαν και κρατά καλές σημειώσεις.
Και να πάψουμε να μαλώνουμε για “την κατσίκα του γείτονα”, γιατί μας αφορά άμεσα, μας καίει και μας τσουρουφλάει αν ψοφήσει η καημένη η κατσίκα. Και πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι όσα κάνουμε στους άλλους θα γυρίσουν πάνω μας, γατί -χωρίς να μπορώ με ασφάλεια να προσδιορίσω το σημείο- κάποιος κάθεται κάπου στο σύμπαν και κρατά καλές σημειώσεις.
Καιρός να διαβάσομε καινούρια βιβλία ή να κάνουμε αναγνώσεις στα παλιά, να πάρουμε το μέρος των λέξεων και να μάθουμε να κοιτάζουμε πίσω από αυτές. Και να φλερτάρουμε με τον ήλιο που μας ξελογιάζει, να φεύγει το μυαλό, αλλά να πατάμε δυνατά στα πόδια μας.
Να δίνουμε το χέρι σε όποιο άλλο χέρι έχει ανάγκη, είτε είναι λευκό, είτε κίτρινο, είτε μαύρο... Και να πιούμε σε πεζούλι ασβεστωμένο στην αυλή και κάτω από μια κληματαριά εκείνον το καφέ με όσους έχασαν τη φωνή τους τα τελευταία χρόνια και σταμάτησαν να κάνουν όνειρα. Και να βάλουμε δυνατά το ραδιόφωνο με μουσικές προσευχές: “Μην απελπίζεσαι και δε θ’αργήσει...” Και να πάρουμε το μέρος των απόντων.
Να πάμε ξανά στη θάλασσα, να συστηθούμε ξανά με το γαλάζιο. Να κλάψουμε για τα λουλούδια που μαράθηκαν στις γλάστρες, γιατί δεν άντεξαν τον χειμώνα. Να νιώσουμε να κυλά στις φλέβες μας καυτό αίμα γεμάτο δύναμη και επανάσταση και να είμαστε στις επάλξεις έτοιμοι για όλα. Να πάψουμε να κλαψουρίζουμε απόγευμα Κυριακής. Να ηρεμήσουμε λίγο, μας αξίζει...Και να συμμαζέψουμε τις ζωές μας, όπως εννοούσαν το συμμάζεμα οι παλιές νοικοκυρές στα χωριά. Να αγαπήσουμε κι άλλο τα παιδιά και να είμαστε πάντα με το μέρος τους.
Να περάσουμε την ηλικιωμένη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και να ερωτευθούμε από την αρχή. Τι; Τα πάντα. Ποιους; Όλους. Και να υπερασπιζόμαστε με σθένος την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι της μέσης ηλικίας και μετά από αυτή έχουν δικαίωμα όχι μόνο στη συντροφικότητα, αλλά στον ειλικρινή, ουσιαστικό και παθιασμένο έρωτα!
Να αφεθούμε σε παράξενα σχήματα και σε σκιές και να μάθουμε επιτέλους τις μίξεις λευκών και χρωματιστών στις πλύσεις και στους πόσους βαθμούς δε χαλάνε τα ευαίσθητα….Άκου τώρα λέξη....”Τα ευαίσθητα”...Ποιος θα νοιαστεί για όλα εκείνα τα ευαίσθητα και τις κατάλληλες θερμοκρασίες, για να μη σπάσουν;
Και τώρα τι; Τώρα να ζήσουμε με “Αλλιώτικους νόμους” χωρίς ήρωες και μεγάλα λόγια. ΄Γιατί ήρωας είσαι εσύ, ή άλλη, εγώ...”Οι όλοι εμείς”, που παλεύουμε παλικαρίσια και πότε είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι, πότε απίστευτα τρομοκρατημένοι.
Τώρα τι κάνουμε;
Να είμαστε εκεί για όσους μας χρειάζονται και μας αγαπούν...”Ο δικός τους άνθρωπος” και να δίνουμε ό,τι μας περισσεύει, από ψωμί, μέχρι καρδιά. Όχι πια τσιγκουνιές. (Είναι η δική μου εκδοχή, που μπορεί να μας ανατινάξει το μυαλό και την βάζω πάντα σαν άσκηση για το σπίτι).
Η ελπίδα πάντα θα κάνει αλλαγές με τον φόβο, το παιχνίδι θα παίζεται και θα κόβεται η ανάσα μας στις καθυστερήσεις, αλλά τουλάχιστον να είμαστε εκεί να δούμε την τελευταία καθοριστική κίνηση, το τελευταίο γκολ ή το match point που θα κρίνει “νικητές” και “ηττημένους”.
Ζ.Χ.
Πηγή: https://homouniversalisgr.blogspot.com
