Μιλάμε για ανθρωπιά, την διακηρύσσουμε, την συζητάμε σε συνέδρια, ξοδεύουμε άπειρες ώρες και χρήμα σε έρευνα για να την βρούμε, για να την προσδιορίσουμε.
Και αντί τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα, αντί να κοντεύουμε να την προσεγγίσουμε έστω θεωρητικά, όλο πιο μακριά της καταλήγουμε, μπερδεμένοι μέσα σε όρους και κανόνες.
Και αναρωτιέμαι.
Κάπου άκουσα για κάποιον, που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του. Και τον έκρυψε από τους διώκτες του, και τον φυγάδευσε στο τέλος.
Αν αυτό δεν είναι ορισμός της ανθρωπιάς, τότε ας πει κάποιος, τί είναι;
Ανθρωπιά.
Το να μην επιζητάς την τιμωρία, τον χαμό, ή το κακό, του οποιουδήποτε, ό,τι και αν έχει κάμει. Μην το πάμε μακριά. Στα απλά, τα καθημερινά, τα τετριμμένα. Στις δυο κουβέντες παραπάνω που άλλαξες με τον σύντροφο σου, στα νεύρα που σου βγάλαν τα παιδιά σου, στα κληρονομικά με τα αδέρφια σου, στην αδικία στη δουλειά σου.
Απλό. Συγκεκριμένο. Κατανοητό.
Το μόνο πρόβλημα είναι πως είναι ακατόρθωτο. Παράλογο ίσως.
Για να το εφαρμόσεις, θα πρέπει να νικήσεις την ανθρώπινή σου φύση…
Και κάτι τέτοιο, μόνο εν Χριστώ, μπορείς να το πετύχεις.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
Πηγή:https://e-psyxologos.gr
