Του Θεοχάρη Νικ. Σαρίκα Θεολόγου Master Θεολογίας
Ο Θεός, ενώ για τη δημιουργία του σύμπαντος χρησιμοποίησε μόνο τον λόγο του, για την καινή κτίση, την Εκκλησία του, χρησιμοποίησε ως συνεργάτες του ανθρώπους. Από την Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποίησε τους προφήτες και τους δικαίους, από δε την Καινή Διαθήκη χρησιμοποίησε τους αποστόλους, τους μάρτυρες, με πρώτη συνεργάτρια την Παναγία, η οποία έδωσε στον Θεό την ανθρώπινη φύση.
Θεού γαρ εσμέν συνεργοί∙ Θεού γεώργιον, Θεού οικοδομή έστε.
Διότι είμαστε συνεργάτες του Θεού∙ και εσείς είστε χωράφι του Θεού, οικοδομή του Θεού.
Μέσα σε απλές προτάσεις, ο απόστολος Παύλος φανερώνει μια μεγάλη αλήθεια που αφορά τους συνεργάτες στο ιεραποστολικό έργο, αλλά και τον κάθε πιστό ξεχωριστά. Κύριος του έργου είναι ο Θεός, ενώ οι απόστολοι είναι «Θεού συνεργοί» στο έργο της σωτηρίας των πιστών, στην πνευματική αναγέννηση της ανθρωπότητας, και στο «κτίσιμο» του πνευματικού οικοδομήματος της Εκκλησίας. Ο χαρακτηρισμός αυτός αποδίδει μεγάλη τιμή στους αποστόλους, που αξιώνονται να είναι όχι απλοί εργάτες, αλλά συνεργάτες του Θεού. Συγχρόνως όμως υπογραμμίζει τη μεγάλη τους ευθύνη, αφού εργάζονται σε ένα τόσο υψηλό έργο για το οποίο θα χρειαστεί να λογοδοτήσουν όχι σε άνθρωπο, αλλά στον ίδιο τον Θεό.
Είναι σίγουρο ότι ο Θεός μπορεί και μόνος του να μας σώσει. Ζητά όμως και τη δική μας συνεργασία, γιατί σέβεται την ελευθερία μας και επιθυμεί να μας κάνει μέτοχους των μεγάλων δωρεών του. Στη ζωή μας βλέπουμε επιχειρηματίες να κάνουν συνεργάτες στην επιχείρηση των τους εργαζόμενους σε αυτές. Αξία επαίνου η χειρονομία των. Πόσο πιο συγκινητική είναι η προσφορά του Θεού, που με άπειρη συγκατάβαση κάνει τους ανθρώπους συνεργάτες του στο έργο της πνευματικής αναδημιουργίας του κόσμου. Ο δούλος γίνεται συνεργός του Κυρίου του, ο στρατιώτης συμπολεμιστής και συμβουλάτορας του στρατηγού. Ο καθένας βέβαια με τη δική του ιδιότητα. Ο Θεός κάνει το ενενήντα εννέα και οι άνθρωποι το ένα. Ο Θεός είναι ο κύριος του έργου. Στους ανθρώπους, στους «συνεργούς» αναθέτει διάφορες διακονίες με τις οποίες καλλιεργούνται οι ψυχές και έτσι η Εκκλησία αυξάνει, μεγαλώνει, επεκτείνεται. Εκείνοι φυτεύουν, ποτίζουν, κόβουν τα κίτρινα φύλλα, αλλά ο Θεός δίνει τους καρπούς που τρέφουν τον κόσμο. Η καρποφορία δηλαδή είναι έργο του Θεού.
Εκτός των αποστόλων και οι όλοι οι πιστοί έχουν το μεγάλο προνόμιο να είναι συνεργοί του Θεού. Η συνεργασία μας με τον Θεό επιτελείται σε δύο επίπεδα:
α) Στο έργο της προσωπικής καλλιέργειας, της σωτηρίας και του αγιασμού μας. Χρησιμοποιώντας μια εικόνα της ανθρώπινης πραγματικότητας, θα λέγαμε ότι ο Θεός διαθέτει το στημόνι, που είναι η θεία χάρη, και εμείς διαθέτουμε το υφάδι, για να υφάνουμε τον αγιασμό μας. Το στημόνι της θεάς χάρης, που ξεκινά από τον ουρανό και φτάνει στη γη, μας το φέρνει ο ίδιος ο Χριστός με την ενανθρώπισή του. Πάνω σε αυτό εμείς υφαίνουμε με τον χριστιανικό τρόπο ζωής μας, με κύριο στοιχείο τη συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας, με τα καλά μας έργα, και γενικά με την όλη μας πνευματική δραστηριότητα. Έτσι συνεργαζόμαστε με τον Θεό και συνεχώς ανεβαίνουμε και ετοιμαζόμαστε για την ώρα της συνάντησής μας.
Β) Το άλλο επίπεδο είναι η συμβολή μας στο έργο της σωτηρίας των άλλων ανθρώπων, όταν ο καθένας μας γίνεται κι ένας μικρός κήρυκας του λόγου του Θεού στο περιβάλλον του, όποιο κι αν είναι αυτό. Ο Θεός μας αγαπά και θέλει να μας σώσει. Χρειάζεται όμως και η δική μας συμβολή στην προσπάθεια αυτή του Θεού. Ο άνθρωπος βάζει το ελάχιστο και ο Θεός το μέγιστό. Αλλά κι αυτή η ελάχιστη προσπάθειά μας γίνεται η σωτηρία μας, αν την κρατήσουμε μέχρι τέλους. Αυτό άλλωστε σημαίνει ότι είμαστε συνεργάτες του Θεού. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν ενδιαφερόμαστε για τη συνεργασία αυτή; Παντού μπορούμε να είμαστε συνεργοί του Θεού: στο οικογενειακό μας περιβάλλον, στους χώρους εργασίας, στο κοινωνικό περιβάλλον, στο φιλικό. Προσφέροντας ένα χριστιανικό έντυπο, μια εικόνα του Χριστού, μεταφέροντας στους άλλους μια προσωπική μαρτυρία, για την επέμβαση του Θεού στη ζωή μας, με τη συμμετοχή μας στα προβλήματα του άλλου, με τις επισκέψεις μας σε ασθενείς, με τον παρηγορητικό λόγο σε δύσκολες στιγμές των συνανθρώπων μας… Με αυτά τα απλά πράγματα γινόμαστε κι εμείς οι ασήμαντοι συνεργοί του Θεού στο έργο της σωτηρίας μας και της σωτηρίας των άλλων.
Ο Θεός συνεργάζεται με τους αποστόλους, για να καλλιεργηθούν οι πιστοί, που στον σημερινό «Απόστολο» παρομοιάζονται με Θεού γεώργιον, με χωράφι του Θεού. Η παρομοίωση παραπέμπει στην παραβολή του σπορέως (Μτ 13, 4-23 Μρ 4, 2-20 Λκ 8, 4-15). Ο καθένας μας είναι ένα χωράφι με πατημένους δρόμους, πέτρες, αγκάθια αλλά και χώμα καλό. Αν σκαφτεί, καλλιεργηθεί και δεχτεί τον σπόρο, θα γίνει γη καλή. Χρειάζεται όμως η συνεργασία πολλών για το σκάψιμο, για το πότισμα και γενικά για την καλλιέργεια του χωραφιού της ψυχής μας. Και πάνω απ’ όλα χρειάζεται η φροντίδα, η αγάπη του μεγάλου Γεωργού, η χάρη του Θεού, για να γίνει η ζωή μας περιβόλι του Χριστού κατάμεστο με άνθη και δέντρα φορτωμένα με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
Ονομάζει επίσης ο απόστολος τους πιστούς Θεού οικοδομή. Αν η εικόνα του χωραφιού τονίζει την ανάγκη της πνευματικής καλλιέργειας του κάθε πιστού, η εικόνα της οικοδομής υπογραμμίζει την ενότητα της Εκκλησίας. Όσο σπουδαίος πνευματικά είναι ο χριστιανός, δεν πρέπει να λησμονεί ότι δεν σώζεται μόνος του, αλλά σώζεται μέσα στην Εκκλησία του Θεού. Για το σωστό κτίσιμο της οικοδομής πρέπει όλα τα υλικά να ταιριάζουν μεταξύ των και να τοποθετηθούν σωστά πάνω στον θεμέλιο το στερεό. Αντίστοιχα τώρα, στην οικοδομή της Εκκλησίας ο κάθε πιστός αποτελεί ένα λιθάρι, που πρέπει να είναι οικοδομήσιμο, να μπορεί να συναρμολογηθεί και να συνταιριασθεί με τα άλλα λιθάρια –πιστούς και να στερεωθεί στον ακρογωνιαίο λίθο, το άσειστο θεμέλιο της Εκκλησίας, που είναι ο Χριστός. Να γιατί μέσα στην Εκκλησία επιβάλλεται κάθε χριστιανός όχι μόνο να εργάζεται, αλλά και να συνεργάζεται με τους άλλους ια τη δική του σωτηρία και τη δόξα του Θεού. Ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία πρέπει οπωσδήποτε να αποκοπούν, να πεταχτούν μακριά σαν ακατάλληλη ύλη. Αντίθετα η υποχωρητικότητα, η ταπεινοφροσύνη, η θυσία και η αγάπη συντελούν στην ανύψωση της θείας οικοδομής. Από τα παραδείγματα αυτά φαίνεται ότι οι εργάτες του ευαγγελίου είναι απλοί διάκονοι του Θεού ή, όπως γράφει αλλού ο απόστολος, «είναι» οι νυμφαγωγοί που έχουν ως σκοπό τους να οδηγήσουν τις ψυχές στον σωτήρα Χριστό (β’ Κορ 11,2). Ο μεγάλος οικοδόμος είναι ο Θεός, όπως λέγει ο ψαλμωδός: «εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψα 126, 1). Πολύ χαρακτηριστικά ερμηνεύει τον ψαλμό αυτόν, ο εκκλησιαστικός ύμνος: «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον τον της ψυχής, μάτην κοπιώμεν∙πλην γαρ αυτού ου πράξις ου λόγος τελείται» (Αναβαθμοί, Αντίφωνον β’).
Ερμηνεύοντας τον στίχο ο άγιος Χρυσόστομος στιγματίζει την συμπεριφορά των Κορινθίων, που δημιουργούσαν σχίσματα με τα ονόματα των διδασκάλων. Γράφει σχετικά: «Εφόσον είσθε αγρός του Θεού, είναι δίκαιο να ονομάζεσθε όχι από το όνομα των καλλιεργητών αλλά από το όνομα του Θεού. Γιατί ο αγρός δεν παίρνει το όνομά του από αυτόν που τον καλλιεργεί, αλλά από τον ιδιοκτήτη. Αν είστε «γεώργιον», δεν πρέπει να έχετε διαιρέσεις, αλλά να περιτειχίζεσθε με τον φράχτη της ομόνοιας… Όπως η οικοδομή, βέβαια, δεν είναι του τεχνίτη αλλά του ιδιοκτήτη. Εάν είστε οικοδομή, δεν πρέπει να υπάρχει ανάμεσά σας διάσπαση διότι αυτό δεν είναι οικοδομή».
Κάθε πνευματικό έργο είναι του Θεού κι αυτό είναι ενθαρρυντικό για τους εργάτες του ευαγγελίου, αλλά και για τους γονείς και για όλους εκείνους που μοχθούν στην εκπαίδευση, στην αγωγή των νέων ανθρώπων. Δεν πρέπει να αποθαρρύνονται, όταν δεν βλέπουν καρποφορία στον κόπο τους, αλλά να επιμένουν προσευχόμενοι. Ο κύριος του έργου είναι σπλαχνικός και σίγουρα δεν θα αφήσει αβοήθητα τα παιδιά του.
Στη ζωή του πιστού ανθρώπου δεν επαρκεί μόνο η θεωρία, χρειάζεται απαραίτητα και η πράξη. Η πράξη είναι εκείνη που ενσαρκώνει τη θεωρία και μετατρέπει την πίστη σε έμπρακτη μαρτυρία αγάπης. Βέβαια η οδός της σωτηρίας είναι η πίστη, η τήρηση του θελήματος του Θεού: «ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ΄ ο ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7,21). Ταυτόχρονα η πίστη δεν μπορεί να είναι μια θεωρητική προσέγγιση, μια απλή αποδοχή ορισμένων αληθειών, αλλά μια ζωντανή μαρτυρία που δίνει ο πιστός άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή. Μια πίστη, όσο θερμή και αν είναι, χωρίς έργα παραμένει χολή. Στον σημερινό απόστολο ο Παύλος κάνει λόγο για τα έργα μας. Τα καλά και τα κακά. Ας περιορίσουμε τα έργα του σκότους και ας κοιτάξουμε τα έργα του φωτός, που μας οδηγούν στην αιώνια ζωή.
Πηγή:https://www.taxydromos.gr/apopseis/epistoles/1228767/i-oikodomi-tis-ekklisias/
