Της Βαρβάρας Βλαχοπούλου //
Πρωτοβρόχι
Οι πρώτες σταγόνες δάκρυα του καλοκαιριού,
νοηματοδοτούν τον χωρισμό στην κουπαστή του χρόνου.
Ποιός το συναξάρι της ψυχής μπορεί να διαβάσει στην αλλαγή της ώρας;
Μικρό τ’ αλφαβητάρι να καταγράψει την ευωδιά της βρεμένης γης.
Τη δίψα των σαλιγκαριών για έρωτα.
Την αντίσταση της πτώσης των μίσχων.
Την ορμή του ρυακιού.
Τη μετάλλαξη της γης.
Την αφύπνιση του σπόρου να παράξει φύτρα.
Ταξινομώ τις ελλείψεις μου.
Φορώ τα χρώματα που λαχταρώ κι ανοίγω πόρτα στην αναμονή
Το πρωτοβρόχι πάντα το πίναμε μαζί.
Δυο κίτρινα φύλλα, χωρίς μίσχο,
άλλο εδώ κι άλλο εκεί. σαν αναζήτηση,
χωρίς ομπρέλα στη βροχή…
Είχαμε αψηφήσει τον μίσχο.
Δεν είχαμε υπολογίσει τη δύναμη της χαράς του ρυακιού
την ώρα που θα συναντούσε το ποτάμι.
Η γκαζόζα μας σπονδή στο πρωτοβρόχι.
Πρόλαβα κι έσωσα το καλαμάκι.
Ιερό κειμήλιο αναμνήσεων.
Από την συλλογή «Ανθοφορία στιγμών», εκδόσεις Ιωλκός
Πηγή: https://www.fractalart.gr
