Newsroom
Η προσήλωση στο δίκαιο και η οδός της διπλωματίας
Στην εξωτερική πολιτική η χώρα μας δηλώνει σταθερά προσανατολισμένη στο διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.
Η προσήλωση σε ένα σύστημα κανόνων είναι σωστή επί της αρχής. Για να είναι όμως αποτελεσματική απαιτούνται τρεις προϋποθέσεις: Οι κανόνες να γίνονται αποδεκτοί απ’ όλους, να λειτουργεί ένας μηχανισμός επιτήρησης, καθώς και ένας μηχανισμός επιβολής.
Τηρουμένων των αναλογιών, να υπάρχουν και να λειτουργούν μια αστυνομία και ένα δικαστήριο για την τήρηση και τη συμμόρφωση προς τους νόμους.
Στις διεθνείς σχέσεις τέτοιοι μηχανισμοί είτε δεν υπάρχουν ή δεν είναι κοινώς αποδεκτοί.
Δεν υπάρχει οπωσδήποτε μια παγκόσμια αστυνομία. Ενώ τα διεθνή δικαστήρια δεν αναγνωρίζονται από πολλούς, μεταξύ των οποίων και οι ισχυρότεροι του πλανήτη.
Σε αυτές τις συνθήκες, η μόνη οδός που προσφέρει διέξοδο είναι η διπλωματία. Δηλαδή, ο διάλογος, το παζάρι, ο συμβιβασμός και μια συμφωνία που θα αφήνει κατά το δυνατόν και τα δυο μέρη ικανοποιημένα.
Διαφορετικά; Η Λιβύη είναι το τελευταίο παράδειγμα μιας στάσης που μπορεί να προβάλλεται ως «εθνικά αδιαπραγμάτευτη» στο εσωτερικό, αλλά κανένα αποτέλεσμα δεν φέρνει εκτός συνόρων.
Την δεκαετία του 2000, Αθήνα και Τρίπολη ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις για τον ορισμό των μεταξύ τους θαλάσσιων ζωνών. Οι οποίες σκάλωσαν στο θέμα της επήρειας της Γαύδου για να εγκαταλειφθούν οριστικά στη συνέχεια.
Αντιλαμβάνεται κανείς τη διαφορά εάν λάβει υπόψη του πως για τη συμφωνία με την Αίγυπτο η Ελλάδα δέχθηκε τη μείωση της επήρειας του Καστελόριζου.
Στην Αίγυπτο κάτι έχει κερδηθεί. Στη Λιβύη, μία διαλυμένη χώρα όπου η εκτός δικαίου πολιτική της Τουρκίας έγινε ασμένως δεκτή, έχουν ήδη χαθεί πολλά.
Πηγή: https://www.tovima.gr/2025/07/16/kirio-arthro/xasame-ti-livyi-stop/
