Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Δεν ψάχνω την τελειότητα που νομίζεις.
Δεν γούσταρα ποτέ τους Δον Κιχώτες που κυνηγάνε ανεμόμυλους.
Δεν ζητάω τα μεγάλα και τα άπιαστα.
Θέλω το χέρι σου να κρατάει το δικό μου στα δύσκολα.
Θέλω την αγκαλιά σου τα βράδια χαζεύοντας ταινίες στο πάτωμα.
Θέλω να νιώθω ασφαλής στα χέρια σου.
Ναι ρε, μην με κοιτάς.
Δεν το ήξερες ότι κι οι άντρες ζητάμε την ασφάλεια;
Δεν το ήξερες πως και την δική μας καρδιά κάποτε, κάποια την έκανε κουρελόχαρτο;
Και τώρα γενναία ρισκάρω ξανά να μπω στο παιχνίδι.
Ρισκάρω ξανά να πω ότι θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ.
Θέλω να ερωτευτώ χωρίς να χρειάζεται να παίζω κρυφτό.
Χωρίς να χρειάζεται να λέμε μισόλογα.
Θέλω εσένα, και την καρδιά μου στα χέρια σου.
Θέλω εσένα, και τις μέρες μαζί.
Σε ένα “μαζί” που δεν θα είναι πάντα ρόδινο, δεν θα είναι πάντα εύκολο, ομως θα το περνάμε χέρι – χέρι.
Θέλω να σε χρειάζομαι και να μην φοβάμαι να στο πω.
Θέλω να ξέρω πως είσαι εδώ. Για εμένα. Για εμάς.
Δεν θέλω να είσαι το απωθημένο μου. Δεν θέλω να είμαι το ανεκπλήρωτό σου.
Θέλω να σου λέω καλημέρα και μέσα στην κόλαση της μέρας να με ηρεμεί ότι σε λίγες ώρες θα είμαι εκεί, μαζί σου!
Θέλω να ξέρω πως παλεύω για το χαμόγελό σου.
Θέλω να ξέρω πως παλεύω για εμάς..
Δεν θέλω να αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν ο κόσμος γύρω μας διαλυθεί..
Θέλω να διαλύονται τα πάντα κι εμείς να στέκουμε εκεί. Μαζί.
Θέλω εσένα. Χρειάζομαι εσένα.
Πηγή: http://www.loveletters.gr
