Εορταστικές εκδηλώσεις, για την ηρωική Έξοδο των Ελευθέρων Πολιορκημένων στο Μεσολόγγι πραγματοποιούνται και φέτος!
Κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αι., περιηγητές διανοούμενοι, λάτρεις της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας, επισκέπτονταν την Ελλάδα, για να γνωρίσουν από κοντά την κοιτίδα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Τα ταξίδια τους τα αποτύπωναν σε χάρτες, που φιλοτεχνούσαν οι ίδιοι, ενώ σε συγγράμματά τους περιέγραφαν τους τόπους που επισκέπτονταν κάνοντας αναφορά στις ελληνικές αρχαιότητες που περιηγούνταν, στα ήθη και στα έθιμα των ανθρώπων, που κατοικούσαν εκεί και στην καθημερινότητά τους.
Κατέγραφαν το δίκαιο, αλλά άνισο αγώνα των Ελλήνων εναντίον μιας αυτοκρατορίας σαν την οθωμανική, το θάνατο ανδρείων μαχητών αλλά και τις βαρβαρότητες των Τούρκων έναντι των Ελλήνων, κι έτσι ξεσηκώθηκαν κύματα Φιλελληνισμού και ιδρύθηκαν φιλελληνικά Κομιτάτα για τη συλλογή χρημάτων και εφοδίων προς βοήθεια του καταδυναστευόμενου ελληνικού λαού.
Ξεχωριστές υπήρξαν οι προσωπικότητες των Φιλελλήνων, σαν κι αυτές του Λόρδου Βύρωνα, του Μάγερ, του Σάντα Ρόζα, που έπεσε ηρωικά στη μάχη της Σφακτηρίας, του Άστιγγα, του Φινλανδού Αδόλφου Ντε Σασς, που εκτελέστηκε στην πόρτα του Σεραγιού (τούρκικου Διοικητηρίου στο Μεσολόγγι), από σουλιώτικο χέρι, αλλά και εκατοντάδων άλλων ιδιαίτερων και επώνυμων ανθρώπων, που, θυσίασαν τίτλους τιμής και ευγένειας, αλλά και οικογένειες και προσωπικές περιουσίες, και τη δική τους πατρίδα, και τη ζωή τους την ίδια ακόμη στο βωμό της εθελούσιας προσφοράς και της Ελευθερίας και ήρθαν και πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων.
Από το μακρύ κατάλογο των Φιλελλήνων δεν πρέπει να παραληφτεί και ο βασιλιάς της Βαυβαρίας, Λουδοβίκος ο Α΄, που το 1825 κατέστησε το Μόναχο κέντρο φιλελληνικό, όπου σπούδασαν και αναδείχτηκαν στον καλλιτεχνικό χώρο σημαντικές ελληνικές προσωπικότητες.
Και δεν ήταν λίγοι οι ζωγράφοι, που, συγκινημένοι αποτύπωναν στους πίνακές τους Έλληνες αγωνιστές, αλλά και σκηνές από σημαντικές μάχες του αγώνα, ενώ, πάμπολλα υπήρξαν και τα θεατρικά έργα καθώς και τα μουσικά κομμάτια που γράφονταν και παίζονταν υπέρ της Ελληνικής Επανάστασης, αφού πασιφανής ήταν η ανισότητα του αγώνα αλλά και ο άφθαστος ηρωισμός των αγωνιζόμενων, που, μπροστά στην τούρκικη θηριωδία και ωμότητα που υφίσταντο από τους κατακτητές, προκαλούσαν την αγάπη και τη συμπόνια του κόσμου!
Και έτσι, ο άνισος ελληνικός αγώνας έγινε πλέον πανίερη υπόθεση για όλους τους φιλελεύθερους λαούς της Γης και θέλησαν να τον βοηθήσουν.
Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένα από τα ιδρυθέντα γι’ αυτόν το σκοπό κομιτάτα, αυτό της Μασσαλίας, φιλοτεχνεί, συγκεκριμένα για τη Φρουρά της πόλης του Μεσολογγίου και μια πολύτιμη Σημαία, «εννεάγραμμο», κεντημένη από «κόρες παρθένους», με χρυσό Σταυρό στη μέση και την αποστέλλει στην Ελλάδα μαζί με άλλα εφόδια με σκοπό να αποδοθεί στο Μεσολόγγι.
Η Σημαία αυτή όμως δεν πρόφτασε να κυματίσει στις επάλξεις του «Φράχτη», όπως είχε αποκαλέσει χλευαστικά το Μεσολόγγι ο Ιμπραήμ. Στην Ελλάδα έφτασε πολύ αργότερα από την Έξοδο και οι Γάλλοι αξιωματικοί που την έφερναν την παρέδωσαν μαζί με ένα συνοδευτικό γράμμα, στα χέρια του Γ. Κουντουριώτη, που κατοικούσε στη Ύδρα, και, που το 1824 είχε εκλεγεί πρόεδρος του Νομοτελεστικού στο Μεσολόγγι, ενώ επί Καποδίστρια διετέλεσε υπουργός των Ναυτικών και Σύμβουλος Επικρατείας, για να διοριστεί ύστερα, στα 1848 πρωθυπουργός της χώρας, μετά από τη θητεία στο αξίωμα αυτό του Κίτσου Τζαβέλα.
Η σημαία, λοιπόν, αυτή πήγε στο υδραίικο αυτό σπίτι με εντολή «ίνα δοθεί όπου ανήκει», με συνοδευτική επιστολή, όπου αναφερόταν πως, η δωρεά αυτή ήταν «αποτέλεσμα της υπέρ των Ελλήνων ευδιαθεσίας και συμπαθείας των φιλανθρώπων λαών της Γαλλίας».
Στη συνέχεια βλέπουμε να τη διεκδικεί ο στρατηγός Νότης Μπότσαρης, με επιστολή του προς την κυβέρνηση, η οποία τότε έδρευε στην Αίγινα, με ημερομηνία, Οκτώβρης του 1827, ως αρχηγός της Φρουράς Μεσολογγίου, και μάλιστα δικαιωματικά.
Πριν μάλιστα από την επιστολή αυτή του Μπότσαρη η σημαία βρίσκεται να κυματίζει στο Φρούριο του Ακροκορίνθου, το οποίο υπερασπιζόταν από τη Φρουρά των Μεσολογγιτών, με διαταγή της κυβέρνησης, που, μετά την Έξοδο είχε καταφύγει στο Ναύπλιο.
Ακολουθεί για τη διεκδίκηση της σημαίας έγγραφο της 19ης Ιουνίου του 1827, του Αρχιστρατήγου Τσώρτς προς τους προκρίτους της Ύδρας, όπου, διατάσσονται βάσει αυτού να παραδώσουν τη σημαία στη Φρουρά του Μεσολογγίου, ορίζεται δε για την παραλαβή αυτής ο αξιωματικός Γ.Βάγιας, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Ν.Κασομούλη.
Έτσι, με τη συγκατάθεση πλέον του Κουντουριώτη παραδίνεται σ’ αυτόν η συγκεκριμένη σημαία μαζί με κάποια επιστολή των Μασσαλιωτισσών Παρθένων, που τη συνόδευε. Κι ύστερα, σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες τη βλέπουμε να καταφτάνει στην Κόρινθο, όπου, όπως πάλι αναφέρει ο Κασομούλης, μεταξύ των αρχηγών εκεί δημιουργήθηκαν προστριβές, σχετικά με το ποιος θα κρατά τη συνοδευτική επιστολή, για να έχει το δικαίωμα να είναι και ο σημαιοφόρος. Στη συνέχεια, ο Γ. Βάγιας φαίνεται να την παραδίνει στον Ν. Τζαβέλα, που ήταν χιλίαρχος και ο οποίος συνόδεψε πανηγυρικά τη σημαία στη δοξολογία που έγινε στη Ναύπακτο στις 7 Ιανουαρίου 1831 για τη γιορτή του κυβερνήτη Ι.Καποδίστρια.
Τον επόμενο χρόνο, το Σεπτέμβρη του 1832 η σημαία εμφανίζεται στο σπίτι του Κ. Βέϊκου. Από εκεί, περνάει στα χέρια του Πάνου Βενέτικου, που, τον Μάρτιο του 1833 την παραδίνει στο Διοικητή της πόλης των Πατρών, από τον οποίο και την παίρνει ο Κίτσος Τζαβέλας, που μετά το θάνατο του Κωλέττη γίνεται πρωθυπουργός και τότε είναι που την παραδίνει στο Μεσολόγγι, ύστερα από τις τόσες περιπέτειες που πέρασε, όπου και ανήκε. Αργότερα όμως, μετά από κάποια χρόνια πολλά, οι βασιλείς θέλησαν να στολίσουν την Αίθουσα του Θρόνου με ιστορικές σημαίες του Αγώνα, στην πρώτη έκθεση Μνημείων του Ιερού Αγώνα, που διοργανώθηκε, κι έτσι πήραν και αυτή…
Και την ιστορική αυτή σημαία την ξαναβρίσκουμε μετά από χρόνια πάλι, στις 25 Μαρτίου του 1884, να στολίζει με άλλα κειμήλια ιερά του Αγώνα την αίθουσα του Πολυτεχνείου, στην πρώτη Έκθεση αυτών των αντικειμένων, που συγκροτήθηκε από την «Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας» και το Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός». Εκεί τότε συγκεντρώθηκαν με απόλυτη θρησκευτική ευλάβεια όλα τα θυμητάρια τα ιερά της Λευτεριάς, οι καμένες από την πυρίτιδα στον καπνό της μάχης σημαίες, οι ξεσχισμένες από τις σφαίρες, οι αιματοβαμμένες στα πεδία των μαχών! Γιατί; Επειδή αυτές ήταν που μπορούσαν να σταθούν δίπλα στα όπλα τα αγιασμένα από το Θεό των αγωνιστών αλλά και δίπλα στις τιμημένες και δοξασμένες στολές τους στα πεδία του αγώνα…
Σημαίες πολλές, πολυποίκιλες κατά τη μορφή και τα χρώματα, μεταξύ των οποίων ξεχώριζε και η σημαία αυτή, η αφιερωμένη από το Κομιτάτο των Μασσαλιωτών στη Φρουρά του Μεσολογγίου.
Αλλά αυτή υπήρξε και η τελευταία δημόσια εμφάνισή της! Από την έκθεσή της εκεί και ύστερα, αγνοείται η τύχη της, αφού σήμερα δεν υπάρχει…Άραγε τι να απέγινε;
Πηγή: https://www.onairnews.gr
