PadraigMcGrath , FortRuss
[Ο τέως επικεφαλής των Οικονομολόγων του συγκροτήματος Ντώυτσε Μπανκ, Τόμας Μάγιερ, σε άρθρο του, που μας έστειλε ένας φίλος, αναγγέλλει μαύρες μέρες για την ελληνικήν οικονομία, οικτίρει τον κ. Τσίπρα, που γιόρταζε τον Αύγουστο μαζί με τους Ευρωκράτες το «τέλος του οκταετούς προγράμματος προσαρμογής», του θυμίζει τα λόγια του βασιλιά Πύρρου, μετά την «πύρρεια νίκη» κατά των Ρωμαίων, προβλέπει ότι η ισχνή ανάπτυξη του 2017-18 θα εκπνεύσει στην επερχόμενη ευρωπαϊκή ύφεση, ότι ξένες επενδύσεις δεν έρχονται, ότι η χώρα παραμένει δέσμια της κρίσης και ότι «το συμπέρασμα είναι αναπόφευκτο όσο και λυπηρό: Όσο η Ελλάδα μένει έγκλειστη στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (Ευρώ), το οικονομικό μέλλον της είναι σκοτεινό.»
Το άρθρο πλαισιώνεται από γραφήματα και πειστικούς πίνακες. Καθώς όμως ο εντιμότατος κ. Τόμας Μάγιερ δεν αποκαλύπτει κάτι το νέο στον γράφοντα και στους νοήμονες κατοίκους αυτή της χώρας, πιο πρόσφορο ανάγνωσμα κρίθηκε -για την εντυπωσιακή επιμορφωτική εικονοκλαστική προσφορά του, αλλά και για το μοναδικό θέαμα που προσφέρει, με την αμείλικτη κατεδάφιση του καταπιεστικού Φανταστικού Μνημείου του «Δυτικού Πολιτισμού»- η κατωτέρω απολαυστική περιήγηση στο παρελθόν, στην πραγματική ιστορία, γεωγραφία και ταυτότητα του πολιτισμού, που αυθαίρετα, αναδρομικά και ψευδώνυμα επεκράτησε ως «Δυτικός». Το άρθρο θα κακοκαρδίσει νεκρούς τε και ζώντες φανατικούς οπαδούς του δόγματος «Ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά θα δροσίσει καρδίες των υπολοίπων, όσων υφίστανται τις συνέπειες της δυναστείας αυτού του ανιστόρητου αξιώματος. Ο οδηγός, στην παρούσα ψυχαγωγική περιήγηση, πολυταξιδεμένος Ιρλανδός μελετητής της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας, δοκιμιογράφος και συνεργάτης της ηλεκτρονικής εφημερίδας FortRuss, δικαιούται κάποιου αισθήματος αναγνώρισης για την πολύτιμη συμβολή του στην αναστύλωση κάποιων ερειπίων εθνογνωσίας, και εθνικής υπερηφάνειας του Έλληνα αναγνώστη, για τους γνήσιους κληρονομικούς τίτλους του –που αποτελούν και μιαν από τις πηγές φθόνου και μίσους, που τον περιβάλλουν.]
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Kάποτε μας καλούν, ιδίως οι συντηρητικοί, να συμβάλουμε στην «διάσωση του Δυτικού Πολιτισμού».
Αλλά υπάρχει κάτι τέτοιο;
Υπάρχει πράγματι «Δυτικός Πολιτισμός»;
Είναι άκρως συζητήσιμο. Επειδή αυτό που αποκαλούμε «η Δύση» άρχισε μόνο από τα τέλη του 18ουΑιώνα ως πολιτιστική συνέχεια, και κανένας δεν μιλούσε για κάτι αποκαλούμενο «η Δύση» μέχρι τα τέλη του 19ουΑιώνα. Αυτή η έννοια, «η Δύση», στην πραγματικότητα δεν έχει πολλή ιστορία πίσω της. Η ιστορία της έχει δημιουργηθεί αναδρομικά.
Μια τυποποιημένη ιδέα για «την Δύση» είναι ότι η σημερινή Ευρω-Ατλαντική κουλτούρα είναι μέρος κάποιου είδους πολιτισμικής συνέχειας, που πηγαίνει πιο πίσω από 2000 χρόνια.
“From Plato to NATO” – Aπό τον Πλάτωνα στοNATO…
Αυτό είναι μια κατασκευασμένη, αναδρομική, ψευδο-ιστορική φαντασίωση.
Υπήρχε ένας ελληνικός πολιτισμός, που είχε αφομοιώσει μείζονες επιρροές από πολιτισμούς της Περσίας, της Μεσοποταμίας και της Βόρειας Αφρικής Έπειτα υπήρξε ένας Ρωμαϊκός πολιτισμός. Κανένας τους δεν ήταν «Δυτικός».
Μετά υπήρξε η Χριστιανοσύνη, ο χριστιανικός κόσμος, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν γεωγραφικά περισσότερο Ασιατικός και Αφρικανικός, παρά Ευρωπαϊκός.
Τουλάχιστον μέχρι την δεύτερη χιλιετία π. Χ. οι άνθρωποι που ζούσαν στην Βόρεια ακτή της Μεσογείου θεωρούσαν πως είχαν πολύ μεγαλύτερη πνευματική συγγένεια με τους ανθρώπους της Νότιας μεσογειακής ακτής, παρά με αυτούς που ζούσανε στον Ρήνο. Από την ύστερη εποχή του χαλκού, ολόκληρη η ζώνη της Μεσογείου ήταν ένας πλήρως ενοποιημένος κόσμος.
Έπειτα, με τον εξισλαμισμό της Βορειοδυτικής Αφρικής, κάτι με το όνομα Ευρώπη απόκτησε ύπαρξη, γύρω στον 8οΑιώνα. Η πραγματικότητα της ισλαμικής γεω-στρατηγικής περικύκλωσης δημιούργησε μια νοοτροπία πολιορκίας μεταξύ των Χριστιανών που ζούσαν στην μικρή «χερσόνησο των χερσονήσων», την οποία σήμερα αποκαλούμε «Δυτικήν Ευρώπη». Ήταν αυτή η αίσθηση της ισλαμικής γεωστρατηγικής περικύκλωσης, αυτή η ψυχολογία πολιορκημένου, που κυρίως γέννησε αυτήν την αίσθηση που τώρα λέμε «Ευρώπη». Όταν ο Σαρλ Μαντέλ αναχαίτισε τους Μαυριτανούς στην μάχη του Πουατιέ, το 732, γραφιάδες που περιέγραφαν την μάχη ανάφεραν τους στρατιώτες του ως “Europenses.”
Δεν υπήρξε ποτέ πριν μια λέξη κοινής χρήσης με την έννοια «Ευρωπαίος».
(Οι Έλληνες είχαν σκεφτεί την «Ασία» να βρίσκεται κάπου Βόρεια της «Ευρώπης» – «Ευρώπη» σήμαινε κάτι τελείως διαφορετικό γι’ αυτούς.)
Κατά τον Μεσαίωνα, η καλλιεργημένη ευρωπαϊκή Χριστιανική σκέψη αναπτύχτηκε από την ανάγνωση ισλαμικών κειμένων σχολιασμού του Αριστοτέλη.
Ο Ιμπν Ρουσντ, Ισλαμιστής φιλόσοφος του 12 Αιώνα και νομομαθής της Κόρδοβας, Αλ Ανταλούς, είχε γράψει ακαδημαϊκά σχόλια για την Μεταφυσική του Αριστοτέλη, και οι Δομινικανοί μοναχοί τον είχαν σε τόσο μεγάλη εκτίμηση που είχε γίνει υποχρεωτικό θέμα διδασκαλίας για όλους τους σπουδαστές της θεολογίας στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Αυτά τα σχόλια του Ιμπν Ρουσντ ήσαν κριτικά σχόλια και διορθώσεις σχολίων για τον Αριστοτέλη που είχαν γραφτεί έναν αιώνα νωρίτερα, από τον Σούφι φιλόσοφο και πολυμαθή Ιμπν Σίνα (στην Μπουχάρα, Μεγάλη Περσία, σημερινό Ουζμπεκιστάν).
Η ευρωπαϊκή φιλοσοφία και θεολογία στον ύστερο Μεσαίωνα είναι σε μεγάλο βαθμό εκχριστιανισμένες προσαρμογές ισλαμικής φιλοσοφίας και θεολογίας, που όλες τους είχαν οικοδομηθεί στον θεμέλιο βράχο της προ-χριστιανικής ελληνικής σκέψης.
Τώρα υπάρχουν επιχειρήματα ότι ο Ακίνας (Αγ. Θωμάς, Ακινάτος, Καθολικός θεολόγος/φιλόσοφος) γράφει πάρα πολλά για τον Αριστοτέλη και συχνά χρησιμοποιεί Αριστοτέλεια επιχειρήματα και έννοιες. Κατά την σύγχρονη άποψη, είναι και οι δυο (Αριστοτέλης- Ακίνας) συνομιλητές στην ίδια «συζήτηση» και είναι, επομένως, μέρη μιας κάποιου είδους ιστορικής συνέχειας… Αυτό είναι ένα πολύ ασθενές και ίσως ακόμη και εσκεμμένα παράλογο επιχείρημα.
Οι Ιμπν Σίνα και Ιμπν Ρουσντ ήσαν εξαιρετικά σημαντικοί σε επιρροή και πράγματι συμμετέχοντες στην ίδια ακριβώς «συζήτηση». Στην πραγματικότητα ήταν σαφώς ΤΌΣΟ σημαντικοί σε επιρροή επί της ευρωπαϊκής χριστιανικής διανόησης, ώστε να μπορούμε να πούμε με άκρα πεποίθηση ότι η ευρωπαϊκή μεσαιωνική σχολαστική παράδοση δεν θα είχε ποτέ γεννηθεί αν δεν υπήρχαν αυτοί Ισλαμιστές πρωτοπόροι.
Κατά συνέπεια, πως μπορούμε να ταξινομούμε τον Αριστοτέλη και τον Ακίνα ως «Δυτικούς», αλλά τον Ιμπν Σίνα και τον Ιμπν Ρουσντ ως «μη Δυτικούς»;
Η κατάταξη αυτή είναι τελείως αυθαίρετη.
Αργότερα, στον 18οΑιώνα, η βιομηχανική επανάσταση άρχισε να κάνει δυνατή την πλήρη οικονομική ενοποίηση του Ατλαντικού κόσμου. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ κάτι με το όνομα «η Δύση» άρχισε να κυοφορείται. Επιπλέον, κανένας πράγματι δεν άρχισε να μιλάει για κάτι λεγόμενο «η Δύση» επί έναν ακόμη αιώνα μετά.
Ο Χέγκελ έδωσε την περίφημη σειρά διαλέξεών του για την Φιλοσοφία της Ιστορίας, στο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου το 1828. Η αποστολή του σε αυτή την σειρά διαλέξεων ήταν να προσφέρει μιαν συστηματική φιλοσοφική ερμηνεία ΟΛΗΣ της μέχρι τότε καταγραμμένης Ιστορίας, από τότε στο παρελθόν που υπάρχουν γραπτά κείμενα. Η όλη σειρά διαλέξεων είναι αφιερωμένη στην Ευρασία και στην Βόρεια Αφρική: Κίνα, Ινδία, Μεσοποταμία, Περσία, Αίγυπτος, Ιουδαία, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Γερμανικές φυλές κλπ… Ο Χέγκελ βλέπει τις πολιτισμικές και διανοητικές οικοδομικές βάσεις του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» ως αποκλειστικά Βόρειο-Αφρικανικής και Νότιο-Δυτικής Ασιατικής πηγής. Είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι, τόσο πνευματικά όσο και πολιτισμικά, η Ασία είναι η μητέρα της Ευρώπης.
Από όσο θυμάμαι, στην όλη σειρά διαλέξεων, δεν υπάρχει η ελάχιστη, έστω και παρενθετική, αναφορά στην Βόρειο-Αμερικανική Ήπειρο.
Η Βόρεια Αμερική δεν ήταν γι’ αυτόν ούτε ακόμη και μια ύστερη σκέψη. Καθ’ όσον αφορά τον Χέγκελ, τίποτα το αξιοσημείωτο, ή που να έχει κάποια ιστορική σημασία, δεν «συνέβη» ποτέ στην Βόρεια Αμερική. Και μιλάμε για μια σειρά διαλέξεων που δόθηκε από τον πιο καταξιωμένο φιλόσοφο της εποχής του, το 1828. Αρκετά πειστική απόδειξη ότι κάτι με το όνομα «η Δύση» δεν ήταν ακόμη γνωστό σαν κάτι το υπαρκτό.
Επομένως, σύνοψη:
«Χριστιανισμός» αντικαταστάθηκε από «Ευρώπη», που στην συνέχεια αντικαταστάθηκε από «η Δύση». Η Ευρώπη ΔΕΝ ήταν μια συνέχεια της «Χριστιανοσύνης» -ήταν μια αντικατάσταση…
Η ουσία είναι ότι, πριν τον 18οΑιώνα (το πολύ νωρίτερο) δεν υπήρξε κάτι που να μπορούσε να αποκληθεί «Δυτικός Πολιτισμός».
Είναι μια κατασκευασμένη, αναδρομική, ψευδο-ιστορική επινόηση.
photo source: perierga.gr
Μιχαήλ Στυλιανού
Δημοσιογράφος από τό 1953, με τριεθνή επαγγελματική διαδρομή και σε επιτελικές θέσεις. Μεταξύ των οποίων Δ/ντής της ελληνικής εκπομπής της γαλλικής κρατικής ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της χούντας, Σύμβουλος Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι και Γεν. Δ/ντής του ΑΠΕ.
Πηγή: https://www.ithesis.gr
