Σε ένα ποίημα με έμμετρο στίχο ο κος Ιωάννης Ζορμπαλάς προσπάθησε να συγκέντρωσει χαρακτηριστικά του αυτισμού, ώστε να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό, με την ελπίδα να είναι πιο εύκολη η προσέγγιση και η αποδοχή των αυτιστικών συνανθρώπων μας.
του Νίκου Παγίδα – Εργοθεραπευτής
Ο κος Ζορμπαλάς στην προσπάθειά του αυτή είχε την βοήθεια του γνωστού μουσικού Μάκη Τσιγάντες ο οποίος αυτό το διάστημα είναι στο στούντιο και ολοκληρώνει τη μουσική επένδυσή του ποιήματος!
ΣΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
-Εγώ είμαι φίλε, ο γείτονας. Είμαι ο διπλανός σου
που δεν ανήκω, όπως λες, στον κόσμο το δικό σου.
Σε χαιρετώ, μα ένα «γεια» μου απευθύνεις -κρύο
και κουβαλώ τον πόνο μου στο Ειδικό Σχολείο.
Στη λύπηση αμύνομαι και στον στιγματισμό
και τα κιτάπια γράφουνε «άτομο ειδικό».
Ξάστερο έχω ουρανό και μιαν αγνή καρδιά
κι ας φέρομαι πολλές φορές αντισυμβατικά.
Με λόγια δεν εκφράζω τα συναισθήματά μου.
Βλέπεις, πως, δυσκολεύομαι, με λέξεις να στο πω…
αλλά μιλάει, φίλε μου, για μένα η καρδιά μου
και ρυθμικά οι χτύποι της σου λένε: ‘’Σ’ αγαπώ’’.
Μες στη ρουτίνα μου θα δεις τα ενδιαφέροντά μου.
Σπάνιες ικανότητες θα βρεις στη μοναξιά μου!
Με τη χαρά σου, χαίρομαι – είμαι ξεχωριστός
και γύρω μου τα πράγματα κατανοώ αλλιώς.
Όταν εσύ κοιτάς το δάσος και το ψηλό βουνό,
εγώ ένα κυκλάμινο θαυμάζω στο γκρεμό.
Όταν ρεμβάζεις με φεγγάρι και με αστροφεγγιά
εγώ στων αστεριών τ’ αχνάρια μαθαίνω μυστικά.
Κι όταν μ’ ακούς πολλές φορές, μόνος, να ηχολαλώ
κουβέντα πιάνουν όνειρα και σκέψεις στο μυαλό.
Μ’ αρέσει ν’ αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής
και να μ’ αγγίζεις προτιμώ με άγγιγμα ψυχής.
Με θορύβους και συνάξεις σχέση δεν έχω καμιά,
μα γλυκαίνει την ψυχή μου μια ορχήστρα με βιολιά.
Τις υπερβολές του λόγου συχνά παίρνω μετρητοίς.
Με τη σπάθη της αλήθειας μάχομαι σαν Διγενής.
Είμαι κι εγώ μοναδικός -απλά σκέφτομαι αλλιώς.
Στα χαρτιά, ίσος με όλους-μα αισθάνομαι μισός!
Κι όταν οι ασχολίες μου μονότονες φαντάζουν,
εκεί πνίγω το άγχος μου απ’ όσα με τρομάζουν.
Kι αν είμαι διαφορετικός, στο “Φάσμα” κι αν ανήκω,
προκαταλήψεις πολεμώ έξω από τον οίκο!
Της φύσης μου του puzzle σαν ενώνω τα κομμάτια,
τότε βρίσκω το ρυθμό μου σε κρυμμένα μονοπάτια.
Με κόβει σαν τη μαχαιριά η αδιαφορία…
κι επιζητώ αποδοχή από την κοινωνία.
Αν με πιστέψεις γίνομαι ήρωας της ζωής
και στους Special Olympics της σημαίας ζηλωτής!
Μες στην ψυχή μου να κοιτάς και θα σ’ εμπιστευτώ.
Μες στην ψυχή μου να κοιτάς – θα ’χεις φίλο αληθινό.
Στο περιβόλι της καρδιάς θα σε καλωσορίσω
και της ψυχής τα χρώματα θα σου αποκαλύψω.
Με την αγάπη σου μπορώ τις συμπληγάδες να περνώ.
Για της ζωής το όνειρο, σκληρά ν’ αγωνιστώ.
Γεννήθηκα με αυτισμό. Είμαι ο διπλανός σου.
Κάστρα γκρεμίζω για να δω τον κόσμο το δικό σου!
Ρεπορτάζ: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Πηγή: https://nevronas.gr/
