Γράφει η Σγούρου Σπυριδούλα
Αγάπη! Μια λέξη με τόση δύναμη που δεν χωρά ο νους σου. Πολύτιμη, ανεκτίμητη, ακριβή. Μπορεί να την συναντήσεις με πολλές μορφές, μα πάντα η δύναμή της είναι ανυπέρβλητη. Είναι σαν το οξυγόνο που αναπνέουμε. Κινητήριος δύναμη που χωρίς αυτήν, αλήθεια, τι νόημα θα είχε η ζωή μας; Κι όμως, εμείς την κρύβουμε στα βάθη της ψυχής μας. Φοβόμαστε να την ξοδέψουμε. Μα η αγάπη είναι για να μοιράζεται. Είναι το χάδι που μας λείπει, η παρηγοριά στη λύπη μας, το χαμόγελο που φωτίζει την κάθε μέρα μας. Πιστεύουμε πως, αν την δείξουμε στους άλλους, μπορεί να πονέσουμε. Και τι με αυτό;
Στη ζωή αυτή, ζούμε όλα τα συναισθήματα. Αλλιώς δεν υπάρχουμε. Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι αυτή που λέει πως, αν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε την αγάπη στο φως. Πόσο διαφορετικός θα ήταν αυτός ο κόσμος.
Για αυτό λοιπόν, μου αρέσει να την μοιράζω απλόχερα. Χωρίς τσιγκουνιές, σε μεγάλες δόσεις. Την αφήνω να απλωθεί σαν φλόγα και να ζεστάνει, εκτός από την ψυχή μου και άλλες.
Την δείχνω με διάφορους τρόπους, για να θυμίσω στους γύρω μου, τη σημαντικότητά της. Είναι το ανακάτεμα στα μαλλιά του γιού μου, να του θυμίζει πως είμαι εδώ. Το χαμόγελο και το ευχαριστώ, στο κορίτσι που κάθεται στο ταμείο του σουπερ μάρκετ. Το τηλεφώνημα σε έναν φίλο να ακούσω τις ανησυχίες του ή απλά για να δηλώσω την παρουσία μου. Να ξέρει πως είμαι παρών. Ο καφές ο ελληνικός που μοιράζομαι με τον άντρα μου. Ένα βιβλίο που θα μοιραστώ με την καρδιά μου κι ας μην το έχω διαβάσει πρώτη εγώ. Μια καλή κουβέντα σε κάποιον που χρειάζεται να την ακούσει. Η φράση να προσέχεις, που κρύβει το πόσο νοιάζομαι για κάποιον. Η διαβεβαίωση και η ενθάρρυνση πως όλα θα βρουν το δρόμο τους. Αγαπώ σημαίνει ζω. Κι εγώ είμαι ζωντανή, σκορπώντας αγάπη γύρω μου. Έτσι παίρνω κι εγώ δύναμη να συνεχίζω. Και να ξέρετε πως η αγάπη είναι ανεξάντλητη. Μην την κρατάτε κρυμμένη λοιπόν. Μοιραστείτε την, δηλώστε την. Δεν φαντάζεστε πως μπορεί να αλλάξει την ζωή σας. Με πολλή αγάπη, αφιερωμένο σε εσάς όλους!
Στις πιο σκοτεινές και δύσκολες στιγμές μου ,είχα το γράψιμο να με συντροφεύει, να βρίσκω μια αχτίδα φως. Στα σαράντα έξι πια, για μένα δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Αγαπώ τους ανθρώπους και μότο μου είναι να μην κρίνεις αν δεν έχεις περπατήσει με τα παπούτσια του άλλου. Μεγάλες μου αγάπες ο γιος μου και ο άνδρας μου. Σαν άνθρωπος εννοείται πως δεν είμαι τέλεια όμως όπως λέω και στο γιο μου, μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν. Κάποτε έλεγα στους μαθητές μου, πως από τα λάθη μαθαίνουμε. Συνεχίζω λοιπόν να μαθαίνω!
Πηγή: http://loveletters.gr/