- Αναδημοσίευση από το προσωπικό της Facebook
Λέξεις που τριβελίζουν το μυαλό,
φυλακισμένες λέξεις, τριγύρω, ένα σωρό.
Σα στρατιωτάκια μπαίνουν στην σειρά,
μοναχες προαυλιζονται ξανά.
Κι αν κάποτε στα χείλη κάνουν να βγουν δειλά,
ευθύς στον δρόμο της επιστροφής μπαίνουν ξανά.
Αυτιά να τις ακούσουν δεν έχουν τώρα πια,
ήρθε ξανά η ώρα να επιστρέψουν στα κελιά.
Αβάσταχτος ο πόνος τους, βαθύς
δεν έμεινε να τις ακούει κανείς.
Μένουν να βολοδερνουν εκεί δα,
σαν πλοία που δεν άνοιξαν πανιά.
Μιλουνε μοναχές τους στο κενό,
κι ακούνε τον αντίλαλο σκληρό,
να τους φωνάζει "σταματήστε πια,
τα πλοία τράβηξαν για μέρη μακρινά".
Κι εκείνες να ζαρωνουν στην γωνιά
αναπολώντας κεινα τα χρόνια, τα παλιά.
Τότε που τρεχαν έξω χαρωπες,
σαν κοπελουδες, και δεν γνωριζαν σιωπές.
Κι άλλοτε πάλι τριγυρνούν εριστικες,
η απομόνωση τα χει αυτά, μαθες.
Φωνάζουν, τα ρούχα τους τραβούν,
τα μάτια τους σπινθήρες ολόγυρα πετούν.
Μα ότι και να κάνουν, θα μείνουνε εκεί
μοναχες, κλειδωμένες μέσα στην φυλακή.
Φυγαν μακριά τα χρόνια, που χαν συντροφιά,
οι αμπαρες κλειδωθηκαν, χαθηκαν τα κλειδιά.
Στα όνειρα μονάχα πετάνε σαν πουλιά
μα μόλις ξημερώνει, γυρίζουν στην φωλιά.
Λέξεις, χαμένες λέξεις, στου νου μας την γωνιά,
χασανε τα ταιρια τους και κλαίνε σιωπηλά.
Πολλοί θα σας μιλήσουν για λέξεις δυνατές,
για λέξεις, που τάχατες πονούν πιότερο από γροθιές.
Μα μην ξεγελαστειτε κι απάνω τους πιαστείτε,
οι λέξεις βγαίνουν δυνατές μόνο, όταν γύρω τους
βρεθούν καλοί ακροατές.
Αν γύρω τους δεν βρίσκουν απάγκιο να πιαστούν,
μόλις τις ξεστομίσεις, θα γκρεμοτσακιστούν.
Κάλλιο, έρημες και μόνες σ' αυτή την φυλακή,
παρά τραυματισμένες να μείνουν μια ζωή!
ΧΣ