Πληγή
Πώς μηδένισες τα πάντα
και στη μέση απ’ το ταξίδι
η αρχή μου έχεις γίνει,
και το τέλος είσαι ήδη.
Η καρδιά μου που θα σπάσει
σε κομμάτια — Θεέ μου, πόσα —
νόμιζε, πριν σε γνωρίσει,
βάσανα πως είχε τόσα.
Στη ζωή μου σε ’χει φέρει
μια κατάρα που μου τάζει:
ό,τι πρώτο είναι για μένα,
τελευταία να με βάζει.
Κι αν σ’ αγάπησα απ’ το τώρα,
είναι, ξέρεις, θέμα χρόνου —
δευτερόλεπτα ευτυχίας
τα ανταλλάζω μ’ ώρες πόνου.
Κι αν μπορούσα να αλλάξω
την πορεία αυτού του κόσμου,
απ’ όλα τα δεινά μου
θα έσβηνα εσένα, φως μου.
Η Ιστορία σε έχει γράψει
σε περίοδο πολέμων,
σε παλίρροια κυμάτων,
σε τυφώνες των ανέμων.
Της ελπίδας σου χρεώνω
τη χαμένη της ζωή,
που ’χε μέσα μου πεθάνει
δίχως καν να γεννηθεί.
Το φιλί σου πάντα θα ’χει
δηλητήριο με δόση,
κι απ’ την πρώτη τη γουλιά —
ικανή να με σκοτώσει.
Κι αν θαφτώ ερωτευμένη,
θέλω κάποιος να αναγγείλει:
Πως γ’ αυτούς μου τους θανάτους
φταίγαν τα γλυκά σου χείλη.
Μάτια μου, έχεις το μαχαίρι,
κι εγώ έχω μια πληγή
που αγαπάει τις λεπίδες
και ζητάει ν’ ανοιχτεί.
*Η Ελεωνόρα Μπαλάσκα είναι νέα ποιήτρια με βάση τη Θεσσαλονίκη και γράφει για τη σιωπή που δεν ακούγεται αλλά ομοιοκαταληκτεί.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/pligi/
