Γράφει η Αγγελική Μεταξά
Στο τέλος, οι άνθρωποι μετρούν με τις σιωπές, όχι με τα λόγια. Γιατί τα λόγια είναι εύκολα. Τα λες βιαστικά, τα πετάς πάνω σε στιγμές, τα ντύνεις με δικαιολογίες. Μα οι σιωπές; Εκείνες είναι που μαρτυρούν την αλήθεια.
Μια σιωπή μπορεί να είναι παρηγοριά, μπορεί να είναι συνωμοσία, αλλά μπορεί να είναι και το πιο σκληρό «δεν σε αντέχω άλλο». Κι όσο κι αν προσπαθείς να τα κρύψεις πίσω από όμορφες φράσεις, η σιωπή είναι αμείλικτη. Εκεί φαίνεται το ποιος πραγματικά θέλει να είναι δίπλα σου και ποιος απλώς μιλά για να γεμίσει τον αέρα.
Στο τέλος, δεν θα θυμάσαι τα μεγάλα λόγια που σου είπαν. Θα θυμάσαι τη σιωπή τους όταν έπρεπε να σταθούν δίπλα σου. Θα θυμάσαι ποιος δεν απάντησε στο τηλέφωνο εκείνο το βράδυ, ποιος δεν σε κοίταξε στα μάτια όταν λύγιζες, ποιος δεν μίλησε όταν τον χρειαζόσουν.
Και ξέρεις τι είναι το πιο ειρωνικό; Ότι οι σιωπές μένουν να βαραίνουν πιο πολύ από τις φωνές. Ένα «σ’ αγαπώ» που δεν ειπώθηκε ποτέ έχει μεγαλύτερη δύναμη από χίλια που πετάχτηκαν για να καλύψουν ενοχές. Μια απουσία ουρλιάζει πιο δυνατά από κάθε υπόσχεση.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να δεις την αλήθεια. Χρειάζεται να ακούσεις το κενό. Να μάθεις να διαβάζεις τις παύσεις, τα ανείπωτα, τα βλέμματα που σβήνουν. Γιατί εκεί, στις σιωπές, κρύβεται πάντα το τέλος – και καμιά φορά, κι η αρχή.
Κράτα αυτούς που οι σιωπές τους σε γαληνεύουν και όχι εκείνους που σε αφήνουν να πνίγεσαι μέσα τους. Γιατί τα λόγια μπορεί να σε μαγέψουν, αλλά οι σιωπές είναι που σε προδίδουν.
Αγγελική ΜεταξάΒάζω τάξη στο μέσα μου γράφοντας. Κάθε κείμενο είναι μια εξομολόγηση – άλλοτε φωνάζει, άλλοτε ψιθυρίζει. Εδώ βρίσκω τον χώρο να αποτυπώσω όσα δύσκολα λέγονται: τις ρωγμές, τα "σχεδόν", τις επιστροφές που δεν έγιναν ποτέ. Δε γράφω για να πω τι είναι σωστό ή λάθος· γράφω για να πω την αλήθεια όπως τη νιώθω.
Πηγή: https://lovenmore.gr/
