- Αναδημοσίευση από το προσωπικό της Facebook
Ακυβέρνητα τρένα
ανθρώπων...
Και 'κει που νομίζουν
ότι θα τους βγάλουν
στις ζεστές 'φωλιές'
και αγκαλιές της μάνας
και του πατέρα,
εκείνοι αγκαλιάζονται
με τον θάνατο...
Σάπια τρένα γεμάτα
αδιαφορία και απονιά.
Αλήθεια, πόσες φορές
να γεμίσεις ξανά
τις ψυχές που μένουν
πίσω, με όνειρα
και ελπίδες;;;
Στις ράγες
παραμένουν
σιωπηλά τα τρένα
έτοιμα να ξεκινήσουν
γεμάτα αποσκευές
και χαρούμενες φωνές
παιδιών, αλλά
το πάτημα του κουμπιού
της μοίρας κακό...
Η νεκρική σιωπή
αναστενάζει
ζητώντας
επιτακτικά δικαίωση
και 'μεις οι ζωντανοί
να αισθανόμαστε
την αβεβαιότητα
της ζωής...
Για κάποιους ανθρώπους κόβεται νωρίς το νήμα της ζωής,
το τέλος τους
αναπόφευκτο
και το σαράκι αυτών
που μένουν πίσω,
καταβροχθίζει
τα όνειρα τους...
Μένει μετέωρο ένα
"γιατί", οργή και
μια απέραντη θλίψη.
"Μ.Γ"