Γράφει η Ματίνα Νικάκη
Έτσι όπως κύλησε κι αυτή η ήσυχη μέρα, πραγματικά την απόλαυσα σαν μία κούπα ζεστό καφέ που αγαπώ, με λίγη ζάχαρη. Απολαυστικά, σαν εκείνη τη στιγμή που τα δάχτυλά μου αγκαλιάζουν το φλυτζάνι και νιώθω τη ζεστασιά του, εισπνέοντας τη γεμάτη μυρωδιά του και τραβώντας μία ρουφηξιά, γλυκαίνοντας τον ουρανίσκο μου.
Τόσο υπέροχες είναι οι ήσυχες μέρες. Σαν μία κούπα ζεστό καφέ. Όχι απαραίτητα μόνη, αλλά και με τη σωστή παρέα ίσως. Χωρίς πολλά-πολλά, υπερβολές και φανφάρες.
Κουράστηκα, μη σου πω ότι εξαντλήθηκα κιόλας να εξηγώ. Ανάσα δε μου έμενε ώρες-ώρες. Αποκαμωμένη, λες και είχα τρέξει μαραθώνιο. Πες και ξαναπές, κι εξήγησε και άντε να πετάγονται οι φλέβες στον λαιμό μου, να μιλάω οριακά άλλη γλώσσα, με ανθρώπους που είχα περάσει μήνες ή και χρόνια μαζί.
Με κούρασανε, αλήθεια. Που δε φταίνε κι αυτοί οι άχαροι· έφταναν μέχρι εκεί που μπορούσαν. Άργησα κι εγώ να δεχτώ πως ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη. Με τον εαυτό μου τα έβαλα εντέλει, που έχασα τον χρόνο μου να τους δώσω να καταλάβουν.
Το ’χεις νιώσει κι εσύ, είμαι σίγουρη. Κι όταν παραιτήθηκες, πόσο ησύχασες, αλήθεια;
Μικρότερος κύκλος, περισσότερη ηρεμία. Δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους.
Θέλω να απολαμβάνω έναν διάλογο με ανθρώπους δεκτικούς να με ακούσουν.
Να δέχονται την ησυχία μου, ότι την έχω ανάγκη, και αυτό είναι ok.
Να διαβάζουν τις σιωπές μου, να τις αγαπούν και να τις σέβονται.
Να εξηγούν τις εκφράσεις μου. “Γιατί μου είσαι μελαγχολική; Σε νοιάζομαι!”
Κι εγώ αυτό κάνω για όσους μ’ ενδιαφέρουν.
Να έρθει ένα μήνυμα στο κινητό μου: “Είμαι εδώ και σ’ αγαπάω!” Κι ας μη μιλήσαμε για ώρες.
Τόσες κραυγές σιωπηλές κι εκκωφαντικές, ανώφελες κι εξαντλητικές, για να καταλάβω πως τελικά τις μισώ.
Πως η καταπραϋντική σιωπή γιατρεύει κι εξημερώνει κάθε θεριό μέσα μου, τελικά.
Με καθαρό μυαλό και ξεκούραστη ψυχή, όλα τα έβαλα σε τάξη πια. Τι θέλω, τι δεν θέλω.
Και το πιο σημαντικό; Το πόσο αξίζω δεν το ξέρει κανένας τους, εκτός από εμένα!
Όταν διαβάσουν τις σιωπές μου, τότε μόνο θα καταλάβουν… Πως δε φοβάμαι και δε χρειάζομαι κανέναν!
Πώς να συστηθώ; Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω για μένα, συνήθως μιλάω για μένα σ'εμένα την ίδια. Όταν με μαλώνω για τα λάθη μου, όταν με στηρίζω στα δύσκολα μου, όταν πανηγυρίζω με τις νίκες μου, όταν καίγομαι από τα πάθη μου αλλά και όταν με αγαπάω γιατί κανείς άλλος δεν είναι εκεί να το κάνει για μένα. Η λέξη λίγο δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μου και η ίδια μου η ζωή μέχρι και σήμερα είναι πολύ πολύ γεμάτη. Μέσα από της λέξεις μου θα σας πω τις αλήθειες μου όλες, μαζί σας χέρι χέρι με θάρρος να φτιάξουμε την επόμενη ομορφότερη μέρα γιατί μας αξίζει! Υπερήφανη μόνη μητέρα δύο αξιολάτρευτων αγοριών δεν πρόκειται ποτέ και για κανένα λόγο να σταματήσω να ονειρεύομαι, να αντιμετωπίζω τις προκλήσεις τις ζωής, να συγχωρώ τους ανθρώπους αλλά και να ζω με μια πυρκαγιά στην καρδιά!
Πηγή: https://lovenmore.gr/
