Στα διεθνή πολιτιστικά fora, οι εκπρόσωποι των κρατών χρησιμοποιούν σχεδόν πάντα τη γλώσσα τους. Υπάρχει, άλλωστε η πρόνοια, είτε στους διεθνείς οργανισμούς είτε στις χώρες που φιλοξενούν τόσο σημαντικά γεγονότα, να μεταφράζονται, απευθείας, παρεμβάσεις και ομιλίες των συνέδρων, σε όλες τις γλώσσες των συμμετεχόντων.
Κάποιες φορές ζητούνται, εκ των προτέρων, οι ομιλίες, ώστε να διευκολύνονται και οι μεταφραστές. Η γλώσσα μας, που λέξεις της διαβάζουμε στις πινακίδες της Γραμμικής Β΄ -συλλαβικό αλφάβητο, που αποτέλεσε και την πρώτη γραφή της ελληνικής, στην εποχή του Χαλκού- έχει το πλουσιότερο λεξιλόγιο, από τις «ζωντανές» γλώσσες. Είναι ένας θησαυρός ανεκτίμητος, ο οποίος εμπλουτίζει τον διεθνή επιστημονικό λόγο, διαμορφώνοντας και εκφράζοντας την αρχή επιστημονικών θεωριών και φιλοσοφικών σκέψεων, στις σύγχρονες γλώσσες.
Παραμένει αξεπέραστο το παράδειγμα που έδωσε ο αείμνηστος οικονομολόγος και ακαδημαϊκός Ξενοφών Ζολώτας (η τελευταία του προσφορά στην πατρίδα ήταν η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, στους πέντε ταραγμένους μήνες 1989-1990), όταν το 1959, στο Συνέδριο της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκροτήσεως και Ανάπτυξης, μίλησε ελληνικά, ώστε να επισημάνει στους συνέδρους τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και συγχρόνως να καταδείξει ότι χιλιάδες ελληνικές λέξεις βρίσκονται στην ετυμολογική ρίζα της αγγλικής. Η συστηματική κακοποίηση που επιτελείται στην ελληνική γλώσσα -ήδη από τη δεκαετία του΄90- με την επίδραση περιβόητων νεανικών περιοδικών της εποχής, προέρχεται μάλλον από την άγνοιά μας: Υπονομεύουμε μόνοι μας την ύπαρξη και συνέχεια του ελληνικού έθνους, που συνδέεται άμεσα με τη γλώσσα μας.
Ακούγοντας τη νέα γενιά να συνεννοείται όχι πλέον με χίλιες λέξεις -όπως λέγαμε παλιότερα-αλλά με πολύ λιγότερες, εμπλέκοντας στην εκφορά του λόγου της και «δάνεια» από την αγγλική, σε έναν λεκτικό αχταρμά που δε γνωρίζει όρια, αισθάνομαι βαθύτατη ανησυχία. Αρκετά χρόνια πριν, οι παρουσιαστές στα κανάλια «δίδασκαν» την ελληνική. Σήμερα, ακούγονται τα ελληνικά «του συρμού»! Ωστόσο, σημειώνω, ότι τόσο η σύνταξη όσο και το λεξιλόγιο των εγγράφων της Δημόσιας Διοίκησης καθιστά προβληματική την κατανόησή τους από τους πολίτες.
Δεν είναι δικό μας θέμα να προτείνουμε τα μέτρα που πήρε η Γαλλία για την προστασία της γαλλικής γλώσσας και την τεράστια επένδυση που κάνει με τη «φραγκοφωνία», σε όλες τις χώρες. Αλλά δεν έπρεπε να προβληματίζει το υπουργείο Παιδείας ότι από τα Λύκεια αποφοιτούν και ημιμαθείς και αγράμματοι; Βλέπεις γραπτό τεταρτοετούς και σκέφτεσαι αν ποτέ είχε την περιέργεια να ανοίξει λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Ισως, έπρεπε στα πανεπιστήμια, στο πρώτο έτος φοίτησης, να καλλιεργείται παράλληλα -δεν μιλώ για καλλιέπεια- η ελληνική γλώσσα και όχι μόνον για τους ξενόγλωσσους φοιτητές.
Εξαιρετικό το μέτρο του υπουργείου Παιδείας για «το τηλέφωνο στη τσάντα» στα γυμνάσια και λύκεια. Αλλά μήπως κάνει «κάτι» και για τα ελληνικά που δεινώς κακοποιούνται; Από κάπου να αρχίσει, δηλαδή…
*Κ. Καβάφης, 1906, «Φιλέλλην», ώστε ανελλήνιστοι δεν είμεθα, θαρρώ.
Πηγή: https://eleftherostypos.gr/apopseis/oste-anellinistoi-eimetha-tharro
