Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο ΄Αλκης Θρύλος (1896-1971), ο οποίος κυριάρχησε επί μία πεντηκονταετία στην ελληνική θεατρική και λογοτεχνική σκηνή, υπήρξε μια ιδιότυπη φυσιογνωμία της κριτικής, που συνδύασε την αντιμεταφυσική στάση και την πίστη στον δημοτικισμό και τον φεμινισμό με την προσήλωση στις παραδοσιακές καλλιτεχνικές φόρμες και την άκρα επιφυλακτικότητα απέναντι στις πολλαπλές προκλήσεις του ισχυρότερου ρεύματος της εποχής του, τον μοντερνισμό.
Κριτικός που υποχρεώθηκε να ζήσει μέσα σε απέραντη μοναξιά (ουδείς, βεβαίως, συγκροτημένος κριτικός είναι σε θέση να αποφύγει στο τέλος κάτι τέτοιο), ο ΄Αλκης Θρύλος δεν είναι άλλος από την Ελένη Ουράνη, τη ζάπλουτη Ελένη Νεγρεπόντη, γυναίκα του ποιητή Κώστα Ουράνη και κατά κόσμον Κώστα Νέαρχου, η οποία έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1896.
Τη μακρά πορεία της κριτικού με το διπλό αντρικό ψευδώνυμο μας υπενθυμίζει ο Θανάσης Νιάρχος, που είχε τη θαυμάσια ιδέα να δώσει το πορτρέτο του ΄Αλκη Θρύλου όχι μέσα από τις δικές του κριτικές, αλλά μέσα από κριτικές των άλλων για τον ίδιο, δημοσιευμένες κατά μείζονα λόγο στη δεκαετία του 1960, οπότε και μαζεύει το διάσπαρτο έργο του σε μια σειρά πυκνοτυπωμένων τόμων. Τα κείμενα που φιλοξενούνται στην έκδοση «Η κριτική για τον ΄Αλκη Θρύλο» (΄Ιδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη) αποκαλύπτουν τον κριτικό σε όλες τις εκλάμψεις, αλλά και τους περιορισμούς ή τις αντιφάσεις του, και αποτελούν ένα πολύ ωραίο ερέθισμα για τους νεότερους μελετητές, που θα εντοπίσουν στη σκέψη του (ακόμη κι όταν παγιδεύεται στον ιμπρεσιονισμό της ή δογματίζει) μια πλούσια, γεμάτη αδιερεύνητα κοιτάσματα ύλη.
Πηγή:http://www.enet.gr
