Η ιστορία του γερο- Δεκέμβρη είναι γραμμένη από τν Γιώργο Χατζηκυριάκου το 2007.
Σε αυτή τη μυθοπλασία ο Δεκέμβρης είναι ένας θλιμμένος γεράκος που προσπαθεί να βρει το νόημα της αληθινής αγάπης.
Ο συγγραφέας, αντλεί πολλά θέματα από τα Χριστούγεννα: την ηλικιωμένη πατρική φιγούρα που περιπλανιέται στο καταχείμωνο με δώρα για τα παιδιά, το στόλισμα του έλατου, το ταξίδι των Μάγων, την καθοδήγηση του Άστρου της Βηθλεέμ, τη Γέννηση του Θείου Βρέφους και το Παιδί-Σωτήρας, την αλλαγή του νέου χρόνου και την εορταστική υποδοχή του νέου έτους. Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω θέλησε να δώσει τη δική του παραμυθιακή εκδοχή για το πώς ο Δεκέμβρης κέρδισε τα Χριστούγεννα κι έγινε ο αγαπημένος μήνας όλων.
……
Η Αναζήτηση του γερο- Δεκέμβρη
Κάποτε ο γερο-Δεκέμβρης ήταν αγαπητός στους ανθρώπους.
Όσο βασίλευε στο θρόνο του Χειμώνα, οι άνθρωποι κλείνονταν στα σπίτια τους και απολάμβαναν τη μαγεία που εκείνος μοίραζε σκορπώντας το χιόνι στη Γη. Έχοντας δουλέψει το καλοκαίρι, είχαν την ευκαιρία να κάθονται και να απολαμβάνουν τα αποτελέσματα του μόχθου τους. Τον αγαπούσαν διότι με τη βασιλεία του όλοι ξεκουράζονταν και έτσι έβρισκαν το χρόνο να ασχοληθούν με την οικογένεια τους αλλά και με το πνεύμα τους, επειδή, στις χιονισμένες νύχτες του Δεκέμβρη, έβρισκαν την έμπνευση να πλάσουν μαγευτικά παραμύθια που περνούσαν από γενιά σε γενιά και να σκέφτονται λύσεις ώστε να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Και ο γερο-Δεκέμβρης, ο σοφός, ο Μήνας της μαγείας και των παραμυθιών, βασίλευε ευτυχισμένος.
Μα εκείνη η ευτυχία δεν κράτησε για πολύ. Ο αδελφός του, ο νεότερος των παιδιών του Έτους, ο Ιανουάριος, ζήλεψε την αγάπη που του έτρεφαν οι άνθρωποι. Για να κερδίσει εκείνος την προτίμησή τους άρχισε να τους μοιράζει δώρα. Τα περισσότερα από εκείνα ήταν υλικά και φρόντισε να δώσει όσα πιο πολλά. Οι άνθρωποι, έτσι, εξαγοράστηκαν. Προτίμησαν την ύλη από το πνεύμα. Ο Ιανουάριος δεν αρνήθηκε να τους προσφέρει δώρα με τα οποία εκείνοι δεν θα χρειάζονταν να δουλέψουν ούτε τα καλοκαίρια ώστε να συγκεντρώνουν προμήθειες για το χειμώνα.
Και μηχανεύτηκε και ένα ακόμα κόλπο για να κερδίσει ακόμα και εκείνους που αντιστάθηκαν στην ύλη. Τους έδωσε την Ευχή και την Υπόσχεση, δύο πανίσχυρα δώρα που έκαναν τους ανθρώπους να αγαπούν τον Ιανουάριο, πιστεύοντας πως κάθε φορά θα τους έδινε εκείνα τα ιερά που ζητούσαν. Αγάπη, ειρήνη, υγεία, καλοσύνη.
Έτσι, οι άνθρωποι αγάπησαν τον Ιανουάριο και εγκατέλειψαν το γερο-Δεκέμβρη. Ο πρώτος άλλωστε ήταν νέος και όμορφος, ο ιδανικός άρχοντας, ενώ ο δεύτερος γέρος και αδύναμος. Οι άνθρωποι προτίμησαν την εξέλιξη από την παράδοση και τότε ζήτησαν από τον Δεκέμβρη να φύγει, κατηγορώντας τον ότι δεν είχε τίποτα πια να τους προσφέρει.
Κι εκείνος, λυπημένος, έφυγε. Πήρε το δρεπάνι και το χιόνι του και ταξίδεψε μακριά, αναζητώντας ένα μέρος για να μείνει. Όμως κανείς από τους αδελφούς του δεν τον ήθελε κοντά του διότι πίστευαν πως θα τους κατέστρεφε τα όσα εκείνοι είχαν χτίσει.
Κι έτσι ο γερο-Δεκέμβρης έγινε ένας περιπλανώμενος παραμυθάς, θλιμμένος και παραγκωνισμένος, να τριγυρνά από τόπο σε τόπο για να πει τα παραμύθια του.
Σε ένα από τα ταξίδια του βρέθηκε σε ένα δάσος που ήταν γεμάτο από έλατα. Κάθισε να ξαποστάσει κάτω από ένα ψηλό έλατο και άρχισε να μονολογεί το παράπονο του. Το έλατο τον άκουσε και τον ρώτησε:
«Γέροντα του Χιονιά γιατί είσαι λυπημένος;
«Οι άνθρωποι πια δεν μ’ αγαπούν. Ξέχασαν τα αισθήματα και ασπάστηκαν την ύλη.»
«Κι εσύ ο άρχοντας του ψύχους, γιατί δεν τους τιμώρησες που σε έκαναν να κλάψεις;»
«Δεν θέλω τον πόνο να σκορπώ αλλά την αγάπη. Εύκολο είναι φέρνεις την καταστροφή μα δύσκολο την καλοσύνη.»
«Τότε είσαι ο εκλεκτός που θα φυλά το Αστέρι!», είπε χαρούμενο το έλατο.
«Το Αστέρι; Ποιο Αστέρι;»
«Ένα Αστέρι μοναδικό. Ένα φως διαφορετικό από τα άλλα. Φανερώνει ένα μήνυμα και κρύβει ένα δώρο που όμοιο του δεν υπάρχει. Πήγαινε να το βρεις καλέ Δεκέμβρη και κράτησε το. Σύντομα θα χαθεί από τον ουρανό αν κάποιος δεν το φροντίσει.»
«Αυτό το Αστέρι θα φέρει την αγάπη;», ρώτησε ο Δεκέμβρης.
«Αναζήτησέ το στον ουρανό και εκείνο θα σου δώσει την απάντηση.»
Ο Δεκέμβρης έφυγε γρήγορα και ταξίδεψε στον ουρανό για να βρει το Αστέρι που ανέφερε το σοφό έλατο. Εκείνο τον αποχαιρέτησε με μια ευχή ελπίδας:
«Φύγε στο καλό και επίστρεψε με το μήνυμα που θα φέρει την αγάπη!»
Και με τα λόγια αυτά ο γερο-Δεκέμβρης, καβάλα στον Αιγόκερω, ταξίδεψε στον απέραντο ουρανό για να αναζητήσει ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια το ένα και μοναδικό.
Όλα τα αστέρια έλαμπαν το ίδιο. Ήταν όλα τους γλυκά και φωτεινά και δυσκόλευαν τον ταξιδιώτη να ξεχωρίσει το ένα Αστέρι. Μα μια νύχτα άκουσε αγγέλους να τραγουδούν και ακολούθησε το τραγούδι τους. Το τραγούδι τον οδήγησε σε ένα μέρος στη Γη μοναχικό, όπου ένα παιδί γεννιόταν σε μια φάτνη. Φως έβγαινε από τη φάτνη εκείνη που όμοιο του η Γη δεν είχε ξαναδεί.
«Μα πώς συμβαίνει αυτό;», ο γερο-Δεκέμβρης αναρωτήθηκε. «Ταξίδευα στον ουρανό και βρέθηκα στη Γη. Μα τι να σημαίνει;»
Και τότε κατάλαβε. Το παιδί εκείνο ήταν ο γιος του Άρχοντα του Σύμπαντος, που άφησε τη μαγεία του ουρανού για να ζήσει ως άνθρωπος στη Γη. Να φέρει ένα μήνυμα ελπίδας για τους πονεμένους και τους αδύναμους, εκείνους που αντιστέκονταν στην ύλη και αποζητούσαν το πνεύμα.
«Ο Βασιλιάς!», αναφώνησε με χαρά και συγκίνηση. «Γεννήθηκε ο Βασιλιάς! Μα πως θα τον προσκυνήσω; Πρέπει να του προσφέρω δώρο.»
Πέταξε ξανά στον ουρανό να αναζητήσει δώρο για το νεογέννητο Βασιλιά. Ταξίδεψε σε όλους τους ορίζοντες για να βρει το καλύτερο. Όμως δεν το έβρισκε και έτσι ξεκίνησε την αναζήτηση στη Γη, τρέχοντας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Πέρασε μέσα από χώρες, πόλεις, χωριά και μικρές κοινωνίες. Και οι άνθρωποι τον ρωτούσαν γιατί ήταν βιαστικός και τι ήταν εκείνο που έψαχνε. Και τότε εκείνος απαντούσε «ένα δώρο για τον νεογέννητο Βασιλιά που θα φέρει και πάλι την αγάπη!»
Έψαχνε για αρκετό καιρό. Στο μεγάλο του ταξίδι κατάφερε να συγκεντρώσει τα πιο όμορφα πετράδια και τα ωραιότερα παιχνίδια για το νεαρό Βασιλιά. Έχοντας βρει το δώρο, αναζήτησε το Αστέρι που θα τον οδηγούσε πίσω στη φάτνη.
Όμως δεν το βρήκε. Όπου και αν έψαξε δεν συνάντησε το Αστέρι πουθενά στον ουρανό. Ένας άγγελος που συνάντησε σε ένα σύννεφο τραγουδιστό, του είπε πως ο Βασιλιάς είχε πια μεγαλώσει και δεν βρίσκονταν στη φάτνη. Ο Δεκέμβρης είχε αργήσει.
Τα δάκρυα του έπεσαν στη Γη ως χιονονιφάδες. Τον έθλιβε το γεγονός ότι είχε κάνει τόσο ταξίδι για το τίποτα. Ο Βασιλιάς είχε μεγαλώσει και ο Δεκέμβρης δεν πρόλαβε να του φέρει το δώρο της γέννησης του.
«Παππούλη, γιατί είσαι λυπημένος;»
Όλα τα παράπονα βγήκαν εκείνη τη στιγμή μέσα από τη γερασμένη καρδιά του Δεκέμβρη.
«Είμαι ένας ασήμαντος Μήνας. Ένας τιποτένιος γέρος κι ένας άχαρος παραμυθάς. Αναζήτησα δώρο να προσφέρω στο νεογέννητο Βασιλιά που θα φέρει την αγάπη, όμως δεν πρόλαβα να του το δώσω. Απέτυχα…»
«Όχι αγνέ Δεκέμβρη, δεν απέτυχες.», είπε το παιδί. «Έκανες το ωραιότερο δώρο στο Βασιλιά. Εσύ διέδωσες το μήνυμα της γέννησης του.»
Ξαφνικά ο Δεκέμβρης ένιωσε μια αγαλλίαση μέσα του. Το παιδί είχε δίκιο. Όσο ο γερο-Δεκέμβρης αναζητούσε στη Γη δώρο για το νεογέννητο Βασιλιά, μιλούσε στους ανθρώπους για τη γέννηση του. Έτσι εκείνοι έμαθαν για τη γέννηση του και τον αναζήτησαν. Κάποιοι πίστεψαν, άλλοι πάλι όχι. Μα όσοι τον αποδέχτηκαν ένιωσαν και πάλι την αγάπη μέσα τους και την αληθινή ελπίδα και σκόρπισαν με τη σειρά τους το μήνυμα στον κόσμο. Το μήνυμα του Βασιλιά. Το μήνυμα που πρώτος διέδωσε ο Δεκέμβρης.
Ο ουρανός πάνω από το παιδί φωτίστηκε. Ένα μεγάλο αστέρι έλαμψε ψηλά. Άγγελοι έφτασαν από τις άκρες του ουρανού και το συνόδευσαν στη Γη, παραδίδοντας το στο Δεκέμβρη.
«Πολλοί από τους αδελφούς σου το διεκδίκησαν μα ο Βασιλιάς εσένα όρισε να το κρατήσεις.», είπε το παιδί. «Από εδώ και στο εξής ανακηρύττεσαι ο Φύλακας του Αστεριού. Φύλαξε το και να το έχεις πάντα κοντά σου, κάθε που θα βασιλεύεις ο κόσμος να κοιτάζει ψηλά και να θυμάται τη θεία γέννηση του Βασιλιά.»
Η συγκίνηση του γερο-Δεκέμβρη ήταν μεγάλη και η χαρά του μεγαλύτερη. Κέρδισε με την αξία του το Αστέρι και μαζί με το Βασιλιά, την αγάπη των ανθρώπων. Εκείνος έφερε τα Χριστούγεννα, τη γιορτή των παραμυθιών, τη γιορτή των παιδιών, τη γιορτή της αγάπης. Και από τότε, οι άνθρωποι τον περιμένουν να καθίσει στο θρόνο του Χειμώνα και να τους φέρει τη γιορτή που για όσο απουσιάζει ανυπομονούν να γιορτάσουν.
Όσο για το δώρο, εκείνα τα λαμπρά πετράδια και τα παιχνίδια, τίποτα δεν πήγε χαμένο. Ο γερο-Δεκέμβρης επέστρεψε στο δάσος και βρήκε το ψηλό έλατο που του μίλησε για το Αστέρι. Και όλα όσα είχε συγκεντρώσει για το Βασιλιά, τα δώρισε σε εκείνο. Το δέντρο στολίστηκε βασιλικά και τιμήθηκε μαζί με το Δεκέμβρη. Και από τότε οι άνθρωποι, κάθε που ο Δεκέμβρης έρχεται στο θρόνο του Χειμώνα, στολίζουν έλατα με παιχνίδια και στολίδια λαμπερά και ως κορώνα του βάζουν ένα χρυσό αστέρι.
Ο Δεκέμβρης αγαπήθηκε ξανά από τους ανθρώπους. Φυσικά ο Ιανουάριος δεν έχασε τους οπαδούς του. Κάθε φορά δίνει και τάζει όλο και περισσότερα. Μέχρι σήμερα οι άνθρωποι τον δοξάζουν και τον παρακαλούν να τους χαρίσει την υποσχόμενη ευτυχία. Όμως εκείνοι που θυμούνται το μήνυμα του Βασιλιά και την αναζήτηση του γερο-Δεκέμβρη, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τον Ιανουάριο διότι μέσα στην καρδιά τους υπάρχει ένα δώρο που όμοιο του κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να προσφέρει. Κι αυτό λέγεται αγάπη.
Και αν κι εσείς ψάξετε μέσα σας, θα την βρείτε. Γυρίστε τον κόσμο όλο που κρύβετε μέσα στην ψυχή σας και συλλέξτε τα κομμάτια της που βρίσκονται μοιρασμένα, ώστε να βρείτε το τέλειο δώρο που θα προσφέρετε στον εαυτό σας και του γύρω σας. Απλώς να θυμάστε την αναζήτηση του γερο-Δεκέμβρη.
Πηγή:willowisps.gr/main
