- Αναδημοσίευση από το προσωπικό της Facebook
.jpg)
Το χαμόγελο
Είδα πολλά στον κόσμο αυτό τρυγώντας την χαρά,
μα ακόμα περισσότερα στη θλίψη τελικά.
Η θλίψη είναι σχολείο μεγάλο, έτσι απλά!
Διδάσκει, εμπλουτίζει, γεμίζει τα κενά.
Είδα μικρούς, μα και μεγάλους να παίζουνε κρυφτό.
Είδα "σοφούς" και "γνωστικούς" να βγάζουν λόγους αιχμηρούς.
Είδα και τους απόκληρους, εκείνους τους "τρελούς",
πως πάνε χέρι με χέρι με λόγους στιβαρούς.
Είδα γνωστούς και φίλους πως φεύγουνε μακριά.
Είδα και ξένους, πως απλώνουν χέρια στοργικά.
Είδα πόση δύναμη, δίνει μια αγκαλιά.
Είδα μια καλή κουβέντα, πως σου ανοίγει την καρδιά.
Είδα την κακία πως τριγύρω ροβολά, μαζί με την υποκρισία περπατούν καμαρωτά.
Είδα και την κολακεία, πως βυζαίνει για λεφτά.
Είδα και την καλοσύνη, να ευωδιάζει από μακριά.
Είδα μάτια δακρυσμένα, είδα μάτια γελαστά.
Είδα μάτια με αλήθειες, είδα μάτια πονηρά.
Είδα τους γραμματισμένους, να πετούν λόγια κενά.
Είδα και τα γεροντάκια, να μας λεν λόγια σοφά.
Είδα χαρά και ξεγνοιασιά, μα και την λύπη την τραχιά.
Είδα τραγούδια και χορούς, και κλάματα και οδυρμούς.
Είδα τον μαστρο Τζεπέτο να δουλεύει όλο χαρά,
τον Πινόκιο να προσφέρει σε μεγάλους και παιδιά.
Είδα και τους μασκαραδες να γυρνούν εδώ κι εκεί,
μα η μάσκα του Κινέζου δεν είναι πάντα αρκετή.
Είδα πως γελούν στην λύπη, και πώς κλαίνε στην χαρά.
Είδα ακόμη θεατρίνους στην σκηνή εκεί ψηλά.
Είδα κι άλλους να γυρνούν ολημερίς στην αγορά.
Είδα πράγματα σπουδαία, είδα πράγματα μικρά.
Είδα την τιμή να χάνει την τιμή της τελικά.
Είδα πού είναι η αξία, σε τι πράγματα μικρά!
Είδα πόσο λάμπει ο ήλιος, αν κοιτάς πάντα ψηλά.
Είδα ανθρώπους να περνάνε με το μέτωπο ψηλά.
Είδα κι άλλους να γυρνάνε με την πλάτη τους σκυφτά.
Είδα τους μικροί να βγάζουν μες τους ώμους τους φτερά.
Είδα κι άλλους να κυλιούνται μες τον βούρκο τους συχνά.
Είδα τον τροχό πως τρέχει γύρω απ' όλους μας σφιχτά.
Ρόδα είναι και γυρίζει, μια σου παίρνει, μια σου δίνει την χαρά.
Είδα την ζωή σαν δώρο από την αρχή ξανά.
Είδα μια στιγμή πως φτάνει να σου κόψει τα φτερά.
Είδα και την θεία Δίκη πως προσμένει εκεί ψηλά,
και ξοπίσω της την Θέμιδα, να κοιτάει κρυφά.
Είδα αγκαλιά την λύπη, να χαϊδεύει την χαρά.
Είδα την χαρά να σβήνει λύπες, μονοκονδυλια.
Μα απ' όλα όσα είδα, ένα κράτησα καλά !
Εκείνο το χαμόγελο, πως μας παραπλανά...
Πόσα κρύβει μέσα του αλήθεια, τελικά;
Οργή, καημό, παράπονο, όλα μας τα κρυφά.
Τα μάτια μας προδίδουν, δεν παίζουνε σωστά.
Δεν ξέρουν πώς να κρύψουν καλά τα μυστικά.
Μα αυτό πάντα μας σώζει απ' όλα τα δεινά!
Το πήρα και το φόρεσα στα χείλη μου κι εγώ,
κι ας είναι το τελευταίο, που θ αποχωριστώ !
ΧΣ(Φωτογραφία από το διαδίκτυο)