.jpeg)
Γράφει η Κατερίνα Πέτρου, Δημοσιογράφος Αθλητικού Ρεπορτάζ
28 Φεβρουαρίου 2023.
Η νύχτα που η Ελλάδα πάγωσε. Δύο τρένα συγκρούστηκαν στα Τέμπη, στο πιο καταραμένο σημείο της χώρας. 57 ψυχές δεν πρόλαβαν να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους. Νέοι άνθρωποι, παιδιά, φοιτητές… ζωές που σταμάτησαν βίαια μέσα σε μια στιγμή.
Ήταν το ταξίδι της επιστροφής, ένα συνηθισμένο δρομολόγιο που κανείς δεν φανταζόταν πως θα γινόταν το τελευταίο. Μητέρες περίμεναν να ακούσουν το κλειδί στην πόρτα. Πατεράδες μετρούσαν τις ώρες μέχρι να δουν τα παιδιά τους. Κι όμως, το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ.
“Πού είσαι παιδί μου;”
Ένα μήνυμα που έμεινε για πάντα αδιάβαστο.
Τέμπη… Ένα όνομα που κουβαλάει θάνατο. Από το 2003, όταν ένα λεωφορείο με μαθητές έγινε στάχτη στο ίδιο σημείο, μέχρι τη νύχτα εκείνη που 57 ψυχές χάθηκαν χωρίς λόγο.
Κάθε χρόνο η ίδια σιωπή. Κεριά, λουλούδια, ονόματα χαραγμένα σε μνημεία. Μα η αδικία δεν γράφεται σε πέτρα, γράφεται στις καρδιές εκείνων που έμειναν πίσω.
“Πόσες συγγνώμες χωράνε σε 57 φέρετρα;”
Κανείς δεν απάντησε.
Έφυγαν με όνειρα στις αποσκευές τους, με χαμόγελα στις φωτογραφίες τους, με τραγούδια στα ακουστικά τους. Και άφησαν πίσω μανάδες να κοιμούνται αγκαλιά με τα ρούχα τους. Πατεράδες να ψάχνουν τη μυρωδιά τους στα δωμάτια. Αδέρφια που στέλνουν μηνύματα σε κινητά που δε θα απαντηθούν ποτέ.
Δεν ήταν ατύχημα.
Ήταν έγκλημα.
Και σήμερα, δύο χρόνια μετά, η Ελλάδα δεν ξεχνά. Οι φωνές τους ακούγονται ακόμα στις ράγες. Ζητάνε δικαίωση. Ζητάνε να μην ξανασυμβεί ποτέ.
“Μάνα, θα γυρίσω νωρίς.”
Και γύρισαν…
Αλλά σε κορνίζες.
Σήμερα, τα μάτια στραμμένα στον ουρανό. 57 ονόματα γραμμένα με δάκρυα. Ένα έθνος που δεν θέλει να ξεχάσει.
Γιατί οι ψυχές δεν χάνονται ποτέ.
Γιατί οι αθώοι δεν πρέπει να σωπαίνουν.
Γιατί σε κάθε συρμό που φεύγει, ένα κομμάτι τους θα ταξιδεύει για πάντα.
“Κράτα με να μη φοβάμαι.”
Κανείς δεν τους κράτησε.
Και εμείς…
Δύο χρόνια μετά…
Ακόμα κλαίμε.