Image: Rawpixel©️
Βαθύ το τραύμα που άνοιξε στο κρύσταλλο
του φεγγαριού η καρίνα
τυφλός ο καθρέφτης δεν βλέπει
δεν ακούει το μαχαίρι
η κίτρινη πούδρα χυμένη στο ερμάρι
στο πάτωμα φιαλίδια αρωμάτων, άδεια.
Ένα νυσταγμένο κορίτσι λύνει το στηθόδεσμό του
στα μάτια της το βλέπω πως γνωρίζει
αυτό που από καιρό υποπτευόμουν
ανάμεσα στα γένια μου φυτρώνουν κίτρινα ηλιοτρόπια
οι ρίζες τους τρυπώντας τα οστά
βαθιά μες στο μυαλό μου διακλαδίζονται
ακούω κραυγές που βγαίνουν απ’ το στόμα μου
ψίθυρους σαν την ανάσα του νερού
κάποιος μέσα στο σπίτι
τη θάλασσα υποδύεται
από τον γλόμπο κρεμασμένος
μπορεί τις ώρες να μετρά
την άμπωτη του χρόνου
θέλω να ξυρίσω τα ηλιοτρόπια απ’ το λαιμό
τ’ άλλα που φυτρώνουν στο πηγούνι
όμως φοβάμαι τις κινήσεις
τόσο άχρηστη η ομορφιά στα χέρια μου
που το σπασμένο κάτοπτρο μού επιστρέφει
ακέραιη τη λάμψη του θανάτου.
Ηλιοτρόπια- Νίκος Δαββέτας, Από τη συλλογή, «Το κίτρινο σκοτάδι του Βαν Γκογκ», Κέδρος 1995
Πηγή: https://itravelpoetry.com/
