LONDON (Reuters) - Yannis Behrakis, one of Reuters’ most decorated and best-loved photographers, has died after a long battle with cancer. He was 58.
Yannis Behrakis in Normandy, France, October 10, 2016. Enric Marti/Handout via Reuters
After joining the news wire 30 years ago, Behrakis covered many of the most tumultuous events around the world, including conflicts in Afghanistan and Chechnya, a huge earthquake in Kashmir and the Egyptian uprising of 2011.
In the process, he won the respect of both peers and rivals for his skill and bravery. He also led a team to a Pulitzer Prize in 2016 for coverage of the refugee crisis.
Colleagues who worked with him in the field said Reuters had lost a talented and committed journalist.
“It is about clearly telling the story in the most artistic way possible,” veteran Reuters photographer Goran Tomasevic said of Behrakis’ style.
“You won’t see anyone so dedicated and so focused and who sacrificed everything to get the most important picture.”
That dedication was striking. His friend and colleague of 30 years, senior producer Vassilis Triandafyllou, described him as a “hurricane” who worked all hours of the day and night, sometimes at considerable personal risk, to get the image he wanted.
When Behrakis wasn’t absorbed in work, he was warm, funny and larger than life. He could also be fiery.
“One of the best news photographers of his generation, Yannis was passionate, vital and intense both in his work and life,” said U.S. general news editor Dina Kyriakidou Contini.
“His pictures are iconic, some works of art in their own right. But it was his empathy that made him a great photojournalist.”
What underpinned everything Behrakis did in his professional life was a determination to show the world what was happening in conflict zones and countries in crisis.
He recognized the power of an arresting image to capture people’s attention and even change their behavior. That belief produced a body of work that will be remembered long after his passing.
“My mission is to tell you the story and then you decide what you want to do,” he told a panel discussing Reuters Pulitzer Prize-winning photo series on the European migrant crisis.
“My mission is to make sure that nobody can say: ‘I didn’t know’.”
“UNDER FIRE”
Behrakis was born in Athens in 1960.
He came across a Time-Life photography book as a young man, which prompted him to enroll in a private photography course. His love affair with the trade had begun.
He worked in a photographic studio in the mid-1980s, but found the atmosphere stifling.
It was a 1983 movie, “Under Fire”, about a group of reporters working in Nicaragua in the days leading to the 1979 revolution, that inspired him to take up journalism.
He started at Reuters in Athens as a freelancer in 1987, and in January, 1989, was sent on his first foreign assignment to Muammar Gaddafi’s Libya.
He quickly displayed a knack for being in the right place at the right time.
When Gaddafi visited a hotel where journalists had been cooped up for several days, a scrum of reporters crowded around the Libyan leader to get pictures and soundbites.
“I somehow managed to sneak next to him and get some wide-angle shots,” Behrakis wrote. “The next day my picture was all over the front pages of papers around the world.”
CONFLICTS AND DANGER
For the next three decades, Behrakis was regularly on the road covering violence and upheaval across Europe, Russia, the Middle East, Africa and Asia.
The pictures he produced won awards and admiration among the tight-knit community of war correspondents, who noted his rare ability to find beauty amid chaos and for his courage to be at the heart of the action.
The images reut.rs/2IIte65 captured the terror of battle, fear, death, love, intimidation, starvation, homelessness, anger, despair and courage.
One photograph from the wars in former Yugoslavia, taken in 1998, shows an ethnic Albanian man lowering the body of a two-year-old boy who had been killed in the fighting into a tiny coffin.
Behrakis took the picture from a high position and used a slow speed/zoom technique to create a dizzying sense of movement.
“The picture was very strong and the body of the boy almost floating in the air,” he said of the image. “It almost looked like his spirit was leaving his body for the heavens.”
In 2000, while covering the civil war in Sierra Leone, Behrakis was traveling in a convoy with Reuters colleagues Kurt Schork and Mark Chisholm, and AP cameraman Miguel Gil Moreno, when it was ambushed by gunmen, believed to be rebels.
Schork, one of Behrakis’ closest friends, was hit and died instantly, and Moreno was also killed. Behrakis and Chisholm escaped.
Both survived the attack by crawling into the undergrowth beside the road and hiding in the jungle for hours until the gunmen disappeared.
Behrakis took a photo of himself just after the ordeal. The picture shows him staring up at the sky, his eyes dazed.
“I think that changed Yannis a lot,” Chisholm said of the attack and Schork’s death. The four reporters had got to know each other during the siege of Sarajevo in the mid-1990s and had become a “band of brothers”.
“He was a great character, a brilliant photographer, a great colleague,” Chisholm said.
Behrakis said he hated war, but, like many others, he loved the travel, adventure and camaraderie that came with it. Rather than putting him off, Schork’s death drove him back to combat zones, at least for a while.
“His memory helped me to ‘return’ to covering what I consider the apotheosis of photojournalism: war photography,” Behrakis wrote.
HOMECOMING
In recent years, Behrakis spent more time in his native Greece, where he recorded the impact of the financial crisis on the country and the influx of hundreds of thousands of refugees entering Europe.
In 2015, Behrakis and a team of photographers and cameramen worked in relay for months to cover the thousands fleeing wars in Syria, Afghanistan and beyond.
He took a younger and less experienced photographer, Alkis Konstantinidis, under his wing at that time and the two became close.
Konstantinidis, also part of the Pulitzer Prize-winning team, described Behrakis as a tough, demanding mentor who led by example.
“When you get close to him and he opens up, he is a person you want to sit next to and talk to for hours. You will always get something from him.”
For a proud Greek with a young daughter, the refugee crisis had a profound effect on Behrakis, causing guilt, insomnia and nightmares.
But it also brought out the best in a photographer who focused on the dignity of humans in distress rather than making them objects of pity.
Triandafyllou was with Behrakis when he took what many consider to be one of his best pictures - of a Syrian refugee carrying and kissing his daughter as he walked down a road in the rain.
“That morning we left the hotel and it was raining and Yannis was complaining,” Triandafyllou recalled.
“On the way to the border we saw these refugees and he started taking pictures. After a while I said ‘OK, let’s go’. He said ‘No, no, wait, I don’t have the picture.’ I was waiting in the car and he eventually came back and said ‘OK, I have the picture.’ He was looking for this picture.”
Behrakis’ description of the image was typically unorthodox.
“I would love to be this father; I think every child would love to have a father like this,” he explained.
“This picture proves that there are superheroes after all. He doesn’t wear a red cape, but he has a black plastic cape made out of garbage bags. For me this represents the universal father and the unconditional love of father to daughter.”
In 2017, Yannis launched a project to help Reuters build a more diverse team of news photographers.
His appearances at photo festivals and events around the world inspired many young journalists to apply for a bursary from Reuters. He was very proud of this work, and was still looking for a new generation of talent right up until his death.
Behrakis is survived by his wife Elisavet and their daughter Rebecca and his son Dimitri.
Reporting and writing by Mike Collett-White; Editing by Simon Robinson
Πηγή:https://www.reuters.com
Γιάννης Μπεχράκης «Να μιλήσω για αυτούς που δεν έχουν φωνή»
«Μια φωτογραφία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει πιο δίκαιο», λέει ο πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ Γιάννης Μπεχράκης. Λίγες ημέρες πριν από τα εγκαίνια της ψηφιακής φωτογραφικής έκθεσης στο Ζάππειο Μέγαρο (13-17 Σεπτεμβρίου), μέρος της οποίας είναι αφιερωμένο στο έργο του, ο βραβευμένος με το βραβείο Πούλιτζερ για την κάλυψη του προσφυγικού στην Ελλάδα φωτογράφος του πρακτορείου Reuters μας μιλάει για τη φωτογραφία ως μαρτυρία και για τον ρόλο της στην ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας.
Κύριε Μπεχράκη, τι είναι για σας φωτογραφική στιγμή;
Είναι εκείνο το απειροελάχιστο κομμάτι του δευτερολέπτου που αποτυπώνω με ένα κλικ της φωτογραφικής μηχανής. Με την εμπειρία, το ένστικτο και τη φαντασία, μπορώ να δω λίγο ίσως μπροστά στον χρόνο και να βρεθώ στο σημείο εκείνο όπου, με σύμμαχο το φως, θα πιάσω αυτή τη μαγική στιγμή, την «αποφασιστική στιγμή», όπως έλεγε ο Καρτιέ-Μπρεσόν, όπου οι γραμμές, οι σκιές, οι φόρμες θα συνδυαστούν για να δημιουργήσουν κάτι πολύ δυνατό. Γι’ αυτό και, όταν δουλεύω, είμαι πλήρως αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω. Δεν φωτογραφίζω απλώς με τα μάτια. Φωτογραφίζω με τα μάτια της ψυχής μου. Μόνο έτσι πιστεύω ότι μπορώ να πετύχω αυτό το κλικ που θα αγγίξει τελικά, μέσω του Reuters, εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη.
Θεωρείτε ότι υπάρχει μια κοινή οικουμενική ευαισθησία μπροστά στη φωτογραφική αποτύπωση του ανθρώπινου δράματος;
Όταν βλέπει κάποιος μια φωτογραφία, προφανώς εκλαμβάνει το μήνυμά της, την είδηση δηλαδή, με τον δικό του τρόπο. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μια κοινή ευαισθησία όσον αφορά την ανθρώπινη δυστυχία. Διότι, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων δεν έχει ουσιαστικά προβλήματα ή τα προβλήματά του είναι μικρά, ένα άλλο τεράστιο ποσοστό δεν έχει να πιει νερό, δεν έχει παπούτσια, δεν έχει σπίτι. Και νομίζω ότι όλοι μας συμπονούμε αυτούς τους ανθρώπους, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Και το έχω δει. Με την προσφυγική κρίση, για παράδειγμα, έχουν ευαισθητοποιηθεί, μέσω των φωτογραφιών μου, άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, και έχουν κινητοποιηθεί ερχόμενοι στην Ελλάδα για να βοηθήσουν, στέλνοντας χρήματα και ρούχα, κάνοντας έναν έρανο ή οτιδήποτε άλλο για να βοηθήσουν. Αυτό σημαίνει ότι οι φωτογραφίες αυτές εκπλήρωσαν τον σκοπό τους.
Στην κάλυψη του προσφυγικού, ποια από τις στιγμές που έχετε απαθανατίσει σας άγγιξε ιδιαίτερα, όχι μόνο δημοσιογραφικά ή αισθητικά, αλλά και ως άνθρωπο;
Υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που με συγκίνησαν, που με έκαναν να αισθανθώ κομμάτι του όλου πράγματος. Διότι υπάρχει επίσης κάτι άλλο που δεν ξεχνώ ποτέ. Εγώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι, έχω μέσα μου αίμα προσφυγικό. Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη και μου διηγούνταν τι είχε ζήσει η οικογένειά της. Οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τι περνούν σήμερα οι πρόσφυγες. Μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, ήταν στην Ειδομένη τον χειμώνα του 2015, όταν είδα αυτόν τον πατέρα που κουβαλούσε μέσα στη βροχή, για πολλά χιλιόμετρα, την κόρη του. Φορούσε μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες για να προστατεύεται από τη βροχή. Και κάποια στιγμή, πηγαίνοντας προς αυτό που πίστευε ότι ήταν η ελευθερία και η λύτρωση, έσφιξε την κόρη του δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Όταν τον είδα να περπατά στη μέση του δρόμου έτσι με μια δύναμη και μια αγάπη, μου φάνηκε τεράστιος, σαν σούπερ ήρωας. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, η σκηνή αυτή με συγκλόνισε. Λέω μάλιστα πολλές φορές χαριτολογώντας ότι με αυτή τη φωτογραφία απέδειξα ότι οι σούπερ ήρωες δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. Υπάρχουν και στη ζωή. Μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος χωρίς μόρφωση, ένας φτωχός, ένας ζητιάνος, κάποιος που δεν του δίνεις ενδεχομένως καμία σημασία. Έρχεται όμως μια στιγμή που αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή, που θα σε αφήσει άναυδο με την ομορφιά της.
Ο Γιάννης Μπεχράκης
Σε τι συνίσταται η ομορφιά για την οποία μιλάτε;
Η ομορφιά υπάρχει παντού, όπως και η ασχήμια. Και πολλές φορές συμβαδίζουν. Και το έχω δει αυτό, το έχω νιώσει, το έχω φωτογραφίσει. Στα είκοσι πέντε και πλέον χρόνια της δουλειάς μου, έχω γίνει ο αυτόπτης μάρτυρας αυτής της συνύπαρξης. Δεν μιλάω όμως για ομορφιά με την αισθητική έννοια του όρου. Μιλάω για μια όμορφη πράξη, μια όμορφη ενέργεια, μια όμορφη στάση ζωής. Η ομορφιά μπορεί να εμφανιστεί μέσα από τη δυστυχία και την καταστροφή. Θυμάμαι μια φωτογραφία που είδα από έναν σεισμό στο Πακιστάν, όπου τα σωστικά συνεργεία έσκαβαν στα συντρίμμια ενός σπιτιού για πολλές ώρες και, όταν τελικά έφτασαν στα θεμέλια, βρήκαν έναν άντρα πεθαμένο που κρατούσε στην αγκαλιά του τη γυναίκα του για να την προστατεύσει. Ήταν μια εικόνα ανθρώπινης ομορφιάς μέσα στην ολοκληρωτική καταστροφή, ένα θέαμα συγκλονιστικό.
Είναι η ομορφιά της ελπίδας;
Ξέρετε, σκέφτομαι πολλές φορές ότι χρειάζεται μια κρίση για να δούμε αν υπάρχει ανθρωπιά γύρω μας. Γιατί πολλές φορές ξεχνιόμαστε. Όταν όλα πάνε καλά, όλοι είμαστε ευτυχισμένοι. Όταν όμως τα πράγματα δυσκολεύουν εξαιτίας μιας οικονομικής κρίσης, μιας πλημμύρας, μιας φωτιάς σε ένα δάσος, ενός πολέμου, τότε ξαφνικά ανακαλύπτουμε τη δύναμη των ανθρώπων. Μια τέτοια κατάσταση βοηθά να εμφανιστούν αυτή η ανθρωπιά και η ελπίδα. Δεν θα ξεχάσω τον Αύγουστο του 2015 στην Κω, όταν είδα μια γυναίκα κάπως ηλικιωμένη να κάθεται στην αμμουδιά. Ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει και της φώτιζε το πρόσωπο. Χαμογελούσε. Ήταν μια πολύ ήσυχη στιγμή. Μη θέλοντας να καταστρέψω αυτή την αρμονία και τη γαλήνη, τράβηξα μερικές φωτογραφίες από κάποια απόσταση -στην παραλία πηγαινοερχόταν κόσμος, φωτογράφοι, πρόσφυγες- και κάποια στιγμή την πλησίασα και της έδωσα ένα γλυκό, έτσι σαν καλωσόρισμα ελληνικό. Και τότε κατάλαβα πως ήταν τυφλή! Η ψυχή μου πλημμύρισε από συγκίνηση. Μου έπιασε το χέρι και, συνεχίζοντας να χαμογελά, άρχισε να μου λέει ότι ένιωθε ευγνώμων που είχε μπορέσει να φτάσει έως εδώ, που μπορούσε να νιώθει αυτό το αεράκι και τη μυρωδιά της θάλασσας. Ένιωθε ξανά ότι υπάρχει ελπίδα γι’ αυτήν, για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Ήταν Παλαιστίνια και ήταν η δεύτερη φορά που ξεριζωνόταν, την πρώτη ως πρόσφυγας από την Παλαιστίνη στη Συρία και τη δεύτερη από τη Συρία στην Ευρώπη. Και παρ’ όλα αυτά δεν είχε χάσει την πίστη της στην ελπίδα και στην ομορφιά του κόσμου.
Αυτή την πίστη θέλετε να εκφράσετε με τις φωτογραφίες σας;
Εμένα με ενδιαφέρει να δείξω ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι ο καθένας από μας, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που αναζητά ένα καλύτερο αύριο. Γιατί η ζωή είναι μια διαρκής μετακίνηση, από ένα σπίτι σε ένα άλλο, από μια δουλειά σε μια άλλη, από μια ζωή σε μια άλλη, προς ένα καλύτερο μέλλον. Πόσω μάλλον όταν δεν σου έχει απομείνει τίποτα πια, γιατί το σπίτι σου έχει καεί ή γιατί κινδυνεύεις να πεθάνεις. Εάν λοιπόν εγώ μπορώ να δείξω με τις φωτογραφίες μου αυτό που θεωρώ δίκαιο και καλό, εάν μπορώ να εκφράσω αυτές τις πανανθρώπινες αξίες, τότε έχω κάνει το καθήκον μου. Γιατί για μένα η φωτογραφία είναι φορέας ενός μηνύματος. Και νιώθω πάρα πολύ έντονη την ανάγκη να μπορώ να μιλώ γι’ αυτούς που έχουν αδικηθεί ή γι’ αυτούς που δεν έχουν φωνή. Αυτή νιώθω ότι είναι η αποστολή μου.
■Πηγή: http://www.kathimerini.gr