ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!

H πραγματικότητα συχνά ξεπερνά κάθε φαντασία, ακόμα και τη Χολιγουντιανή. Eιδικά η ελληνική πραγματικότητα.

 Στέλιος Κάνδιας

Μέσα της δεκαετίας του '90. Το σουρεαλιστικό σκηνικό θυμίζει κάτι από ταινία των αδελφών Κοέν, μόνο που διαδραματίζεται σε ένα εργοστάσιο στο Γκούμι της Νότιας Κορέας και αποτελεί πραγματικότητα και όχι φιλμική φαντασία. Στο εργοστάσιο είναι στοιβαγμένες χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες συσκευές, κινητά, τηλεοράσεις, φαξ, ραδιόφωνα, ενώ οι γραμμές παραγωγής “ξερνούν” κάθε λεπτό νέες συσκευές, περισσότερες συσκευές κι άλλες συσκευές.
Από το εργοστάσιο ακούγονται περίεργοι θόρυβοι· σαν κάποιοι να σπάνε γυαλιά. Οι θόρυβοι μπλέκονται με το... γοερό κλάμα 2.000 ανθρώπων που εργάζονται σε μεγάλο νοτιοκορεατικό κολοσσό της νέας τεχνολογίας. Ύστερα μια μεγάλη πυρά υψώνεται στον ουρανό.

Ο τότε επικεφαλής της εταιρείας με το που ανέλαβε τα ηνία της έκανε το λόγο του πράξη. Αηδιασμένος από τη χαμηλή ποιότητα των προϊόντων που έβγαιναν από τις μονάδες παραγωγής ο Νοτιοκορεάτης έδωσε την εντολή για την καταστροφή τους, δίνοντας στους εργαζόμενους έμπρακτα το σύνθημα “Πρώτα η Ποιότητα”. Αυτός και όλο το ΔΣ του ομίλου πήραν βαριοπούλες και μαζί με συνεργάτες τους κατέβηκαν στο εργοστάσιο και σαν κοινοί... βάνδαλοι τα έκαναν “γυαλιά καρφιά”, ενώ οι 2.000 εργαζόμενοι έκλαιγαν από ντροπή. Εκείνη την ημέρα του 1995 συσκευές αξίας 50 εκατ. δολαρίων (σαφώς περισσότερα χρήματα σήμερα αν συνυπολογίσουμε τον πληθωρισμό) καταστράφηκαν συμβολικά και ύστερα πετάχτηκαν στη φωτιά σε αυτό το ιδιότυπο auto-da-fé του Γκούμι. Από τις στάχτες των ξεχαρβαλωμένων και λιωμένων κινητών και ομοιότυπων “αναδύθηκε” σα Φοίνικας μια αυτοκρατορία που σήμερα κυριαρχεί σε όλη την υδρόγειο.

Για “δημιουργική καταστροφή” είχε κάνει λόγο και ο οικονομολόγος Γιόζεφ Σουμπέτερ, σίγουρα όμως δεν θα είχε τόσο... ακραίες καταστάσεις στο μυαλό του, ένδειξη ότι η πραγματικότητα συχνά ξεπερνά κάθε φαντασία, ακόμα και τη Χολιγουντιανή. Και με αφορμή τη συζήτηση για τις αλλαγές στον Καταστατικό Χάρτη (που η κυβέρνηση άνοιξε για μικροπολιτικούς λόγους...), αλλά και τις περισσότερες έρευνες και εκθέσεις που δείχνουν ότι μετά τόσα μνημόνια “όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν”, είναι δύσκολο να μην αναρωτηθείς αν το 2009 ή το 2010 μπορούσαν να αποτελέσουν αφετηρία για ριζικές μεταρρυθμίσεις. Επαναστατικές αλλαγές στο θεσμικό DNA της χώρας, στη δημόσια διοίκηση, σε όλους τους τομείς παραγωγής, την εκπαίδευση, αλλαγές στις νοσηρές νοοτροπίες που μας κατατρύχουν, αλλαγές που θα σαρώσουν τις παθογένειες που μαστίζουν το ελληνικό κράτος από γενέσεώς του. Τα προβλήματα μάς τα επισημαίνουν, και τα επισημαίνουμε εμείς οι ίδιοι, ωστόσο τα τελευταία δέκα χρόνια ασχοληθήκαμε περισσότερο με μεταρρυθμιστικά “μπαλώματα” και δημοσιονομικά μέτρα, ίσως γιατί το πολιτικό προσωπικό έδινε μάχες οπισθοφυλακών και “έπαιζε καθυστερήσεις”, ενώ ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης δεν “έκλαιγε” από ντροπή για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα, αλλά από φυσιολογικό θυμό για τη χαμένη ευμάρεια που κάποιοι καλούπωναν μαεστρικά στο “φταίνε οι άλλοι”. Πολύ το ελαττωματικό προϊόν στις γραμμές παραγωγής της οργής, και οι αγορές δεν θέλγονται. 

Δυστυχώς από το 2010 και εντεύθεν βιώνουμε μια καταστροφή, που εντούτοις αποδείχθηκε ήκιστα δημιουργική. Ίσως γιατί οι “επικεφαλής” της Ελλάδα ΑΕ δεν ένιωσαν καμία αηδία για το πού έχουν φτάσει οι ίδιοι τη χώρα. Ίσως γιατί οι φωτιές του 2008, του 2009, του 2015 ή του 2018 στο κέντρο της Αθήνας δεν είναι πυρές γόνιμης αισχύνης, αλλά στείρας, ανέξοδης και αδιέξοδης διαμαρτυρίας. Ο Φοίνικας να κάτσει στα αυγά του, εδώ είναι Βαλκάνια. 

Πηγή: http://www.skai.gr